คำว่ารักที่หลุดออกจากปากคียติณณ์ พรากสติอันน้อยนิดของเทียร์รดาให้ล่องลอย
เธอตกลงไปในภวังค์สีหวานพาให้หัวใจเต้นแรง เมื่อมือหนาสัมผัสข้างแก้มด้วยสายตาที่อ่อนโยน
“ถ้าพี่จะพูดเพื่อเอาใจฉัน..”
ไม่ทันได้พูดจบปลายประโยคก็ขาดห้วงไป ผลมาจากชายหนุ่มที่เป็นฝ่ายตัดบทเธอก่อนบ้าง
“เธอคิดว่าพี่ไม่เคยตั้งคำถามพวกนั้นกับตัวเองเหรอเทียร์”
“พี่ติณณ์..”
“เธอไม่เหมือนเพตาที่พี่เคยรู้จักเลยเทียร์ แต่ไม่รู้ทำไมพี่ถึงอยากรู้จักเธอมากขึ้น..”
เทียร์รดากะพริบตาสองสามที พลางจ้องมองคียติณณ์คล้ายว่าไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด หากทว่าแววตาที่มองมามันช่างอ่อนโยน จนเธอเผลอเบือนหน้าหนีด้วยความเคอะเขิน
“เพตาไม่ได้ชอบดอกทานตะวัน พี่ต่างหากที่ชอบ” คียติณณ์เอ่ยเสียงเรียบ หวังว่าจะได้อธิบายในสิ่งที่ทำให้เธอเข้าใจเขาผิดไป
“แต่ในภาพวาด..”
“เพตารู้ว่าพี่ชอบก็เลยคอยเอามาให้ทุกครั้งที่ได้เจอกัน เพราะงั้นภาพจำส่วนใหญ่ก็เลยออกม
