ระหว่างทางขับรถกลับบ้านสวน บนรถเงียบเชียบชนิดที่ไม่มีใครพูดอะไรสักประโยคเดียว ส่งผลให้บรรยากาศชวนอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
คงมีแค่ความซุกซนของเฌอชาที่เผลอจับสังเกตได้ เลยถือวิสาสะโน้มตัวไปเปิดเพลงคลอเบาๆ เพื่อให้บรรยากาศไม่ตึงเครียดจนเกินไป
“เทียร์” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกชื่อคนที่นั่งเงียบอยู่นานสองนาน
เจ้าของชื่อขยับสายตามองไปที่กระจกมองหลัง พลางเลิกคิ้วขึ้นแทนการขานรับ
“หนาวไหม เดี๋ยวพี่ปรับแอร์ให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
สิ้นประโยคตอบกลับเทียร์รดาก็เบือนหน้ามองลอดไปนอกหน้าต่าง โดยที่มีสายตาคู่คมคอยลอบมองอยู่เป็นระยะ
เชื่อแล้วว่าคียติณณ์ชอบเธอจนว้าวุ่นใจไม่หยุด..
มาริตาที่ได้ยินชัดเต็มสองหู เห็นแล้วว่าตอนนี้เพื่อนตัวเองแสดงออกชัดแค่ไหนว่าชอบเทียร์รดา หากแต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกแย่กับตัวเองแบบนี้
รู้สึกแย่ที่ยินดีกับเพื่อนเรื่องนี้ไม่ได้เลย..
“มีอะไรหรือเปล่าคะเนี่ย ทำไมไม่มีใครพูดอะไรเลย” เ
