“จีนถามอะไรอย่างนึงได้มั้ยคะ”
“หืม”
“พี่เจย์ผ่านมันมาได้ยังไง..”
ฉันที่กำลังปอกแอปเปิ้ลอยู่ชะงักมือลง ก่อนเงยหน้ามองพี่เจย์แล้วระบายยิ้มบางๆ บนมุมปาก
สีหน้าของพี่เจย์ดูไม่ค่อยกังวลเท่าไหร่ จากที่หน้าซีดเซียวก็เริ่มมีเลือดฝาดปะปนบนแก้มขาวแล้วเล็กน้อย
“มีใครคนนึงคอยช่วย พี่ถึงผ่านมันมาได้”
“ใครหรอคะ”
ดวงตาของเขายิ้มเป็นสระอิเมื่อพูดจบ อิ่มเอมจนฉันอดที่จะสงสัยไม่ได้
ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้พี่เจย์ พร้อมกับส่งแอปเปิ้ลที่ปอกเรียบร้อยแล้วใส่ปากผู้ป่วย
“พี่เจย์มีแฟนหรอ ไม่เห็นบอกจีนบ้างเลย” ฉันถามต่อ ก่อนจะกัดแอปเปิ้ลหนึ่งคำไปด้วย
“ยังไม่ได้เป็นแฟน”
“ยังไม่ได้เป็นแฟนหรอคะ..”
“แล้วก็ไม่รู้ว่าถ้าเขารู้เรื่องนี้.. อะไรมันจะยังเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า”
คนตรงหน้าพูดพลางลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทางเล็กน้อย ไม่ให้เห็นว่าเขากำลังหน้าแดงตอนคุยเรื่องนี้ด้วยกัน
พี่เจย์ไม่ได
