สัญญาปากเปล่า
999 Words
ตอนที่ 2
สัญญาปากเปล่า
“ไม่ได้เป็นห่วงที่เธอเป็นแผลหรอกนะ!! แค่ไม่อยากมานั่งตอบคำถามแม่ของฉันเวลามาหาเธอก็เท่านั้น”
ประโยคที่แสนเย็นชาของเขา ทำให้ปรียานิ่งไปเพียงครู่
ก็ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะห่วงอะไร แต่การแสดงออกของท่าทีเมื่อสักครู่ที่มือของเขาสัมผัสยังท้องแขนอ่อนด้านใน เธอก็ยังรู้สึกผ่าวร้อนอยู่
“คุณกานต์ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกค่ะ ถ้าคุณปลากับคุณโอมถาม ฝ้ายก็จะบอกว่าเป็นความตั้งใจของฝ้ายเอง ไม่ได้เกี่ยวกับคุณกานต์แม้แต่น้อย”
ปรียา หมายถึงบิดากับมารดาของเขา ที่เป็นผู้มีพระคุณของเธอ และเป็นคนขอร้องให้เธอแต่งงานกับบุตรชายคนโตของศรีพิพัฒน์
“นึกเหรอว่าฉันอยากจะเกี่ยวข้องกับเธอ ที่เธอมาอยู่ที่นี่ก็เพราะเธอเองไม่ใช่เหรอ? ที่เสนอตัวอยากจะมานัก”
ปากหยักได้รูปของกานต์ ยกยิ้มเล็กน้อย จนหน้าหล่อเหลานั้นดูสว่างไสว แตกต่างจากน้ำเสียงเย้ยหยันของเขายิ่งนัก รวมทั้งดวงตาคู่สีนิลเข้มที่มองเธออย่างลุ่มลึกคล้ายมีบางสิ่งแอบซ่อนอยู่ในใจ
เขาไม่ชอบที่เธอเสนอตัวเข้ามาเป็นเจ้าสาวของเขา ในวันที่เขาต้องการจะปล่อยตัวปล่อยใจคนเดียวตัดจากโลกภายนอก หลังจากที่ วิกานดา แฟนสาวคนสวยของเขา บอกเลิกและไปแต่งงานกับทินกร ลูกพี่ลูกน้องของเขาเอง
รายละเอียดลึกๆ ปรียาไม่อาจทราบมากกว่านั้น แม้ก่อนหน้านี้จะเห็นทั้งสองเป็นคู่รักไฮโซที่ปรากฎในหน้าสื่อต่างๆอยู่บ่อยๆ แต่ไม่ทราบเหตุผลของการเลิกราจากฝ่ายหญิง
ทั้งที่ กานต์ เองก็ดูเพียบพร้อมทั้งรูปและทรัพย์สมบัติ
แต่การเลิกรากับแฟนสาวคนสวยนั้น ทำให้เขามาหมกตัวที่บ้านพักอากาศหลังใหญ่ที่เขาน้ำหนาวมาตลอด
แต่เขาเองก็ยังคงสั่งงานกับลูกน้องและทำงานในห้องส่วนตัวเพื่อดูแลธุรกิจของกลุ่มศรีพิพัฒน์อยู่ตลอด และบางครั้งก็จะเข้าไปที่สำนักงานกรุงเทพบ้าง
และคุณปลา มารดาของเขาจะแวะเวียนมาเยี่ยมอยู่เสมอ เดือนละครั้งสองครั้งเพื่อถามไถ่และดูสภาพจิตใจของบุตรชายด้วยความห่วงใย
“ฝากดูแลกานต์ด้วยนะฝ้าย”
มารดาของเขาจะคอยย้ำกับเธอเสมอ ทุกครั้งที่มาหา ปรียาได้แต่พยักหน้าตอบรับอย่างนอบน้อม พอทราบว่า กานต์ มีโรคประจำตัวที่อ่อนไหวด้านอารมณ์ และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ครอบครัวเขาเป็นห่วงยิ่งนัก
แต่ปรียา ก็ไม่เห็นว่าเขาจะเป็นคนจิตใจบอบบางและอ่อนไหวง่าย อย่างที่มารดาของเขาบอกไว้แต่อย่างใด
ทุกอย่างมันตรงกันข้ามด้วยซ้ำ..
“งั้นฝ้ายขอตัวก่อนนะคะ”
ปรียา เบี่ยงหน้าหลบสายตาคมเข้มที่จ้องมอง แต่เหมือนร่างสูงใหญ่นั้นจะเดินไปขวางประตูไว้
“จะไปไหน อาบน้ำให้เนื้อตัวสะอาดก่อนค่อยไปทำแผล”
เสียงเขาเหมือนจะอ่อนลงเล็กน้อย
เธอไม่ชินนักกับอาการผีเข้าผีออกของเขา ยิ่งตอนนี้กลิ่นสบู่อ่อนๆจากกายที่แน่นเครียดตรงหน้า ทำให้เธออยากจะเดินออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
“เดี๋ยวฝ้ายไปอาบห้องเล็กค่ะ”
เธอสูดหายใจเข้าปอด
“มือเป็นแผลนิ ให้พี่อาบให้มั้ย?”
จู่ๆสรรพนามของเขาก็เปลี่ยนขึ้นมา ปรียาได้แต่ยืนตัวแข็งเมื่อร่างหนาเขยิบเข้ามาใกล้ และกดบ่าบอบบางของเธอไว้แน่น
“คะ..คุณกานต์ ฝ้ายจะกลับห้อง”
ปรียาบอกเขาเสียงสั่นระริก ขนอ่อนในกายเริ่มลุกชูชัน เมื่ออุ้งมือหนาตรึงสะโพกเธอกับผนังห้องน้ำไว้แน่น นิ้วเรียวแข็งไล่ปลดกระดุมเสื้อเธอออกทีละเม็ด
เขาเป็นปีศาจที่ชอบกลั่นแกล้งและเล่นกับจิตใจของเธอ
และมักจะทำมันเป็นประจำเหมือนสัตว์ป่า ที่เหมือนเหยื่อตัวน้อยในอุ้งมือที่กำลังตื่นกลัว ...เหมือนเขาสนุกที่ได้ทำ
“แค่นี้ก็กลัวจนสั่นแล้วเหรอฝ้าย อะไรกัน?”
กานต์หลับตาต่ำ มองเนินอกขาวผ่องและไหล่ลาดที่โผล่พ้นสาบเสื้อ
ถ้อยคำของเขาแสนเย้ยหยันนัก
“ฝ้ายไม่ได้กลัวค่ะ!”
การแสดงกริยาหวาดกลัวอันใดออกไปให้อีกฝ่ายสัมผัสได้ เป็นเรื่องอันตรายยิ่งเพราะหมาป่าตัวนี้จะย่ามใจ และรุกเร้ายั่วยุยิ่งกว่าเดิม
“งั้นเหรอ”
กานต์ เอียงคอเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลานั้นเรียบเฉยไม่แสดงว่ารู้สึกอย่างไร นิ้วเรียวแข็งเกี่ยวปรอยผมสลวยให้เป็นด้านหลัง และดึงเสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมของเธอลงให้กองที่เอวคอด จนมองเห็นเนินอกอิ่มภายใต้บราตัวสวย
พรึ่บๆ
“ไหนพี่บอกว่าจะไม่ล่วงเกินฝ้าย”
เธอดึงเสื้อกลับขึ้น ร่างบางถอยหลังร่นจนชนกับขอบอ่างล้างหน้า นัยน์กลมโตสีน้ำตาลเข้มมองเขาอย่างตระหนก
ไม่ได้!! จะให้เขาเห็นความหวั่นไหวไม่ได้เด็ดขาด
“สิ่งที่ฝ้ายควรรู้อีกอย่าง”
ร่างหนาขยับมาชิด นิ้วเรียวแข็งเชยปลายคางเรียวมนของเธอขึ้น และมองจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยอย่างล้ำลึกเหมือนหมาป่าที่จ้องจะตระครุบเหยื่อ
“มะ..หมายความว่าไง?”
เธอถามเขาเสียงสั่น แม้จะพยายามข่มน้ำเสียงให้ราบเรียบที่สุดแล้ว แต่ตอนนี้หัวใจเธอเริ่มต้นระส่ำเมื่อหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้
“ฝ้ายไม่ควรจะเชื่อถือสัญญาปากเปล่าของใครง่ายๆ”
กานต์เอ่ยเสียงนุ่มทุ้มต่ำ นิ้วเรียวแข็งตรึงปลายคางมนไว้แน่น ไม่ให้เธอขยับหนีไปไหน
“แต่คุณกานต์ พูดเอง...อื้อ”
เสียงของเธอขาดห้วง หลุบหายเข้าไปในลำคอ เมื่อริมผีปากอุ่นร้อนของ กานต์ ประทับจูบลงบนเรียวปากอิ่มของเธอ
******************
- Writer
