บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความตึงเครียด เสียงหายใจของทั้งฉันและฌอนดูเหมือนจะดังไปทั่วห้องที่เงียบสนิท พ่อและแม่ของฉันนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ฉันกับฌอนนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าพวกท่าน เหมือนกับถูกสอบสวนเหมือนนักโทษ
แม่มองเราด้วยสายตาที่แข็งกร้าวจนเหมือนจะเผาผลาญได้ ฉันอยากจะขยับตัว แต่ไม่กล้า ทำได้แค่ก้มหน้าลงต่ำอย่างเกรงใจ
พ่อเริ่มพูดก่อนด้วยน้ำเสียงที่ดุขึ้น “อธิบายมาซะดีๆ ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น?”
ฌอนหายใจลึก ก่อนจะพูดเสียงนุ่ม "ขอโทษครับ" ไม่มีท่าทีตกใจหรือหวาดกลัวอะไร ส่วนฉันกลับนั่งตัวสั่นจนขาเกือบอ่อน เพราะแม่ยังจ้องมองไม่วางตา
“ฉันให้โอกาสอธิบาย ไม่ใช่ขอโทษ!” พ่อพูดเสียงดังขึ้นมาอีก ฉันแทบจะทำตัวไม่ถูก ต้องยอมรับเลยว่ารู้สึกเครียดมาก
“ผมรักคุณอิงครับ เราสองคนเป็นแฟนกันแล้ว และ... ผมยินดีรับผิดชอบ” ยังไม่ทันที่ฌอนจะพูดจบ พ่อก็ยกมือซัดหน้าหล่อๆ ของฌอนเต็มแรง
