ตอนที่1
1504 Words
ฉันมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ จนเกือบจะสุดสายตา ใบหน้าขาวๆ เนียนๆ ของเขานั่นก็ถูกแว่นตาขอบดำหนาเตอะบดบังเอาไว้ ผมสีดำขลับก็มาปิดหน้าหล่อๆ ซะอีก...แต่ดูเหมือนฟ้าจะเข้าข้าง เพราะตอนที่เขาเสยผมขึ้น พร้อมกับถอดแว่นนั้นออก...โอ้โห! พระเจ้า!
หล่อแบบคนธรรมดาไม่ควรมองตรงเพราะอาจจะตายได้! คิ้วเข้มๆ คมๆ ดวงตาสีน้ำทะเลลึก จมูกโด่งคมสัน และริมฝีปากหนาน่าจุ๊บที่สุดในสามโลก ไหนจะหุ่นที่ทั้งสูง ทั้งแซ่บแบบบอดี้การ์ดระดับพรีเมียมอีก โอ้ย หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาเต้นโคฟเวอร์เกิร์ลกรุ๊ปด้านนอก!
เขาเดินจากไป ปล่อยให้ฉันยืนเหม่อเหมือนนางเอกเอ็มวีอกหัก ทั้งที่ยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเขาด้วยซ้ำ ฉันคืออิงฟ้านะ! ตัวแม่แห่งแก๊งนางฟ้า สวย รวย แซ่บ! เป็นที่หมายปองของชายทั้งมหาลัย แต่พ่อหนุ่มแว่นกลับไม่แม้แต่จะชายตามอง... โว้ย! ยิ่งเมิน ยิ่งอยากได้ ยิ่งต้องมี!
“แกอยากได้เขาเป็นผัว!”
เสียงโวยวายของไอ้เพื่อนตัวแสบพ่นออกมาหลังจากฉันเล่าเหตุการณ์แบบตื่นเต้นจนแทบกัดลิ้นให้มันฟัง สีหน้ามันจริงจังราวกับเป้นเรื่องของตัวเอง
“พูดเกินไป! แค่อยากได้เป็นแฟนก็พอแล้ว!” ฉันตีมือมันเบาๆ แต่ไอ้นี่เล่นโอเวอร์แอคติ้งร้องโอดโอยราวกับโดนฟาดด้วยค้อนปอนขนาดใหญ่ โอ๊ย! รู้อย่างนี้ตีให้หนักกว่านี้ก็ดี! (>_﹏<
“ยากแล้วแก หาคนใหม่เหอะ เห็นแค่หน้าครั้งเดียว เจอกันอีกทีอาจลืมไปแล้วก็ได้” นภัทรดาวพูดอย่างคนหมดหวัง
“ไม่เอา! ฉันจะเอาคนนี้ ดาว แกมีเส้นสืบข่าวเก่ง ช่วยหาข้อมูลเขาให้หน่อย!”
ประกายดาวถอนหายใจเฮือกแต่ก็กดมือถือแป๊บเดียวแล้วยื่นให้ฉันดู
OMG!!! รูปพ่อหนุ่มแว่น! หล่อทะลุจอ ฉันแทบจะจูบมือถืออยู่แล้ว!
“เขาชื่อ ‘ฌอน เชอร’ เรียนปีเดียวกันกับเรา เอกบริหาร แต่ประเด็นคือ...เขาเป็นทายาทมาเฟียฮ่องกงนะจ๊ะ!”
เดี๋ยวนะ...ทายาทมาเฟีย? พ่อหนุ่มแว่น? ที่ดูเนิร์ดๆ เรียบร้อยๆ แบบนี้น่ะนะ?!
“ไม่จริง! เขาออกจะหน้าตาน่ารักเหมือนเด็กเรียนเรียบร้อย จะเป็นมาเฟียได้ยังไง?” ฉันรีบถาม
“ก็พ่อฉันทำธุรกิจกับบ้านเขานี่แหละ เลยรู้ไง สมัยนี้เขาไม่เรียกมาเฟียแล้ว เขาเรียกนักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพล! แล้วหนุ่มแว่นของแกก็เรียนเก่งจนพ่อฉันยังชมไม่หยุด!”
โอ๊ย พระเจ้า! หน้าดี สมองดี ตระกูลดี ขาดอย่างเดียว... ยังไม่ใช่แฟนฉัน T0T
“ฉันถามจริง ทำไมไม่ชอบพวกที่มาจีบแกบ้างวะ ดารา นายแบบ ไฮโซ ลูกผู้ดีมีสกุลมาเพียบ แกก็ไม่เอา ดันไปปักใจกับหนุ่มแว่นเนิร์ดเนี่ยนะ?” ไอ้ภัทรแขวะ
“ก็พวกนั้นมันไม่ใช่! จะให้คุยทำไมให้เสียเวลา!”
“แล้วจะแผนยังไงต่อ ยัยอิง” ยัยดาวถอนใจ
“ฉันอยากเจอ อยากคุย อยากรู้จักอะ! ทำไงดี” ฉันทำหน้าอ้อน
“ก็เอาขนมไปให้ดิ รับรองพ่อหนุ่มแว่นต้องใจอ่อน!” ยัยเจ้าขาเสนอ (พร้อมเคี้ยวขนมตุ่ยๆ)
“ เขาไม่ใช่เด็กห้าขวบที่จะล่อด้วยขนม ไม่มีใครเห็นแก่กินเหมือนแกหรอก!”
“แต่ปัญหาของแกคือ... ฌอนเป็นพวกหนอนหนังสือ วันหยุดก็อยู่แต่ห้องอ่านหนังสือ ไม่เที่ยวไม่ผับไม่บาร์ แกจะไปเจอเขายังไง”
“ไม่สน! ฉันจะเอาคนนี้เท่านั้น! พวกแกคิดแผนกันมาเดี๋ยวนี้!”
พวกมันมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ เหมือนโดนจ้างให้ลอบสังหารมาเฟีย ยกเว้นยัยเจ้าขาที่ดูดน้ำลำไยอยู่แบบไม่รู้โลก
ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก ปิ้ง!
“ชะนี!! ฉันคิดออกแล้ว!!” ไอ้ภัทรตาเป็นประกาย ฉันแทบจะลุกขึ้นเต้น
“อะไรๆๆ บอกมาเร็ว!”
“คืองี้...ฉันเคยอ่านในบล็อกว่าเด็กเนิร์ดมักจะมีความหมกมุ่นเรื่อง...เพศ! เพราะไม่เคยได้ปลดปล่อย! จุดอ่อนชัดๆ! แกต้องใช้ เนื้อ นม ไข่ ล่อพ่อหนุ่มแว่น!”
“อีเกย์! ฉันมีแต่เนื้อ นม หอย! ไม่มีไข่เหมือนแกโว้ย!!!”
“ฉันหมายถึงไข่ ที่เป็นรังซ่อนอยู่ในมดลูกของแกอะ จะให้สาธยายเพิ่มอีกไหม”
“พอ! ลามก”
“ทำใสเชียวนะ เมื่อกี้ยังทำตัวระริกระรี้อยากมีผัวจนตัวสั่น”
เถียงไปก็ไม่สู้ปากจัดๆของมันได้เลย เรื่องตีฝีปากต่อให้รวมกันสามหัวก็สู้นภัทรไม่ได้จริงๆ
“พอค่ะแม่ ยอม! ช่วยอธิบายไอเดียของแกมาให้ละเอียด”
“ แกก็แค่เอาร่างกายเข้าแลก ไปยั่วเขาซะ ผู้ชายแปดสิบเปอร์เซ็นต์ยังไงก็ต้องยอมให้มารยาของผู้หญิงอยู่แล้วละ” นภัทรบอกอย่างมั่นใจ มันชอบอ่านบล็อกเกอร์แนว 18+ บ่อยๆ เพื่อศึกษาวิธีอ่อยผู้ชายแบบโปร
“แล้วอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์ไปไหน” ฉันถาม
“เอ้ายัยนี้ อีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์ก็โดนเกย์อย่างฉันจับหมดแล้วสิ แกจะโลภมากเอาไปคนเดียวได้ไงยะ” โถ่อิเกย์ไม่แรดเลยนะคะ
“ยะ แล้วถ้าฉันไปยั่วเขา เขาก็ว่าฉันง่ายนะสิ”
“โอ๊ย ชะนี อย่าโลกสวยได้มั้ย นี่มันยุค 5G แล้วแก ไปยั่วให้เขาอยากรู้อยากเห็นบ้าง ไม่ใช่ไปให้เขาฟัน! แค่ยั่วๆ ไม่ใช่ยื่นๆ รู้จักใช้รูปร่างหน้าตาให้เป็นประโยชน์บ้างเถอะ!”
“แกคิดว่าจะได้ผลไหม”
“ลองดูสิยะ ลอง! ถ้ามันเรื่องมากนักก็เอายาปลุกให้กินซะแล้วรวบหัวรวบหางกินกลางตัวเลย! เสร็จเรื่อง! แค่นี้ก็มีผัวเป็นหนุ่มแว่นสมใจแล้ว!” คุยกับเกย์นี่ลำบากจริงๆ แต่วิธีนี้ก็น่าลองนะ อิอิ
ดาวตบไหล่ฉันเบาๆ คงถามว่าแน่ใจแล้วใช่ไหม ฉันก็กุมมือเพื่อนเอาไว้บีบเบาๆ เป็นอันเข้าใจดีว่าฉันแน่ใจ พ่อหนุ่มแว่นฌอนเชอร์ ต้องมาเป็นพ่อของลูกฉันแน่นอน!
“อ่า อิ่มละ อ้าว คุยกันถึงไหนแล้วอะ เมื่อกี้ลืมฟัง” โถ่ยัยจันทร์เจ้าขา ไม่กินถุงขนมลงไปด้วยละยะ ฉันกับประกายดาวมองหน้ากันอย่างเอือมระอา นภัทรสุดแสนจะเพลียกับเหล่าชะนีเราสามคนลุกออกจากโต๊ะไปเข้าเรียนทันที ทิ้งยัยหมูอ้วนไว้ตรงนั้นละ
“รอด้วยซี่ โถ่แค่กินขนมหมดก่อนอย่างอนกันซี้ รอเจ้าขาดด้วย…”
- Writer
