4 ไม่เหลืออะไรให้ภูมิใจ
1143 Words
“ฮึก!!ฮึก!!”
เสียงสะอื้นขาดเป็นห้วงๆดังแผ่วเบา ไพลินนั่งตัวงออยู่บนเตียงใหญ่กลางห้อง ใบหน้าหวานซบแนบลงกับเข่าทั้งสองข้าง ร่างบางสั่นเทา พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลหลั่งไม่ขาดสาย เธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่พยายามทำงานหาเงินเพื่อมาใช้หนี้ให้กับพี่ชายจนสายตัวแทบขาด ด้วยวัย 21 ปีที่ต้องแบกภาระและความกดดันไว้บนบ่าสองข้าง แม้จะมีความฝันอยากก้าวเข้าสู่วงการบันเทิงด้วยรูปร่างที่โดดเด่น มีใบหน้าสวยสะดุดจนใครๆ ต่างพากันชื่นชม
“ฮึก!!ฮึก!! สมใจพี่รึยังพี่พร้อม ”
เธอร้องไห้อยู่นานสองนาน ถ้าเธอกลับบ้านไปจะมองหน้ากับพี่ชายยังไง หมดสิ้นแล้วศักดิ์ศรีของเธอ
“มันไม่เหลืออะไรให้ภูมิใจแล้ว ฮือ ฮือ ”
แกร๊ก!!
เสียงประตูบานใหญ่เปิดออก ไพลินจ้องมองไปทั้งน้ำตา หญิงวัยกลางคนเปิดประตูเข้ามา พร้อมชุดนอนในมือ
“นายให้เอาเสื้อผ้ามาให้ ”
เธอมองดูชุดเพียงแป๊บเดียวแล้วมองหน้าแม่บ้าน
“แล้วนายป้าไปไหน บอกเขาให้คนไปส่งฉันด้วย
พรุ่งนี้ฉันมีเรียน”
เธอถามป้าแม่บ้านเสียงเรียบตึง ”
“เพื่อนนายมาหาค่ะ พักใหญ่คงกลับมา คุณพักผ่อนเถอะนี่ก็ดึกมาแล้ว นี่ชุดคุณ ”
แม่บ้านวางชุดแล้วเดินกลับออกไป
แนะนำตัวละคร
❤️เจคอป❤️
ชายหนุ่มวัย 27 ปี ผู้สืบสายเลือดมาเฟียโดยตรงจาก โจเซฟ ความสูงกว่า 185 เซนติเมตร รูปร่างกำยำสมบูรณ์แบบราวกับเทพเจ้าสร้าง ใบหน้าคมสัน ดวงตาสีเข้มที่เฉียบคมจนทำให้ใครหลายคนไม่กล้าแม้แต่จะสบตา แม้จะหล่อเหลาจนสะกดสายตาได้ทุกครั้งที่ปรากฏตัว แต่ความโหดเหี้ยมและเลือดเย็นในฐานะมาเฟียก็ทำให้ชื่อ เจคอป ถูกจดจำในนามของ มาเฟียไร้ใจ นอกจากนั้นเขายังมีน้องชายและน้องสาว นั่นก็คือเจได กับจัสมิน
❤️เพียงไพลินหรือไพลิน❤️
สาวน้อยวัย 21 ปี จากคณะนิเทศศาสตร์ปี 3 ผู้มีความฝันอยากก้าวเข้าสู่วงการบันเทิง ใบหน้าสวยคมและรูปร่างสะดุดตาทำให้เธอโดดเด่นท่ามกลางผู้คน ความสูญเสียครั้งใหญ่เมื่อพ่อแม่จากไปด้วยอุบัติเหตุตอนปี 2 ทำให้เธอเหลือเพียงพร้อมรบผู้เป็นพี่ชาย ญาติสนิทคนเดียวที่เหลืออยู่ เธอหาเงินด้วยน้ำพักน้ำแรงด้วยการเป็นพริตตี้เล็กๆและงานถ่ายแบบเสื้อผ้าแบรนด์ไม่ดังมาก
ห้องรับรอง
“มาทำไมดึกๆ”
พอเดินมาถึงห้องรับรอง เขาก็ถามมีญ่าขึ้นเรียบๆ ร่างบางหันขวับมาหา ปากเล็กคลี่ยิ้มจนตาหยี มีญ่าคือเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมหาลัย เป็นลูกสาวของเอริคเพื่อนสนิทของโจเซฟป๊าเขานั่นแหละ
“ก็คิดถึงนายนะสิ อยากดื่มด้วย ”
มีญ่าตอบเสียงยานคางเหมือนไปดื่มที่ไหนมาก่อน
“ไปดื่มที่ไหนมา สภาพดูไม่ได้ ”
เขาพูดพลางนั่งลงข้างๆมีญ่า
“หืม!!!!เจคอป นายหนะ อย่าดุฉันมากได้มั๊ย!!แค่ป๊ากับม๊าดุฉันก็พอ ”
มีญ่าบอกเขาพร้อมเอนซบที่ไหล่แกร่ง
“ไม่ต้องดื่มแล้ว เมามากแล้ว”
“นอนนี่ได้ไหม พรุ่งนี้ค่อยกลับ”
“เดี๋ยวฉันให้คนขับรถไปส่ง ”
“ไม่เอา ถ้าอยากให้ฉันกลับ นายต้องไปส่งเอง ”
ด้วยความเอาแต่ใจและขี้อ้อนของมีญ่า ทำให้ทุกครั้งที่เธอทำแบบนี้เป็นเขาต้องไปส่งทุกครั้ง
“วันนี้ไม่ได้จริงๆ ฉันมีงานที่ต้องทำ เดี๋ยวฉันให้คนไปส่งนะ ”
มีญ่านั่งตัวตรงหรี่ตามองเขาเล็กน้อย
“นายไม่เคยขัดใจฉัน ”
“ฉันมีงาน เธอเมามากแล้วนะ ”
สองคนมองสบตากันไม่นาน มีญ่าก็เอนซบเขาอีกครั้ง
“งั้นขออยู่แบบนี้แป๊บนึงนะ ”
เขาปล่อยให้เพื่อนสนิทเอนซบเงียบๆพักนึง แม้รู้ว่ามีญ่าคิดกับเขาเกินเพื่อนมาหลายปี แต่เขาก็ไม่เคยคิดเกินเลยกับเพื่อนเลย
“กลับได้แล้ว ”
มีญ่านั่งตัวตรงอีกครั้ง
“ไว้วันหลังฉันมาหาใหม่ ”
“ให้คนไปส่งรึเปล่า”
“ไม่ต้องๆ ฉันไม่ได้เมาขนาดนั้นไปนะ บ๊าย”
มีญ่าเดินออกไป ตลอดหลายปีมีญ่าแวะมาหาแบบนี้บ่อยๆ บางครั้งเธอก็ขอค้าง แต่เขาก็จะกลับไปนอนที่บ้าน
เกือบ1ชั่วโมงเต็มที่เขาหายไป
แกร๊ก!!
เสียงประตูเปิดอีกครั้ง พร้อมร่างหนาของเจคอปที่เดินเข้ามา ด้วยความดึกและเพลียไพลินหลับไปแล้ว ในชุดนอนที่แม่บ้านเอามาให้
เช้าวันต่อมา
เสียงนาฬิกาปลุกเป็นปกติที่เธอต้องตื่น ไพลินสะดุ้งเฮือกเมื่อที่นอนนุ่มเกินไปจนเธอหลับลึก
เธอเหลือบมองไปที่เตียงอีกฝั่งเห็นเจคอปนอนคว่ำหน้านิ่งหลับสนิท แผ่นหลังกว้างใหญ่เต็มไปด้วยรอยสักที่ดูทรงพลังและน่ากลัว
“แล้วฉันจะไปยังไงเนี่ย ให้ไปทั้งชุดนอนนี่เหรอ”
เท้าเล็กเดินย่องไปที่ตู้เสื้อผ้าเขา หยิบเชิ้ตตัวโคร่งแล้วเอามาสวมใส่
“เฮ้อ!!ทำไมตัวใหญ่จังละเนี่ย ”
เธอพึมพำกับตัวเองแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
แต่ทำไงได้ในเมื่อมันจำเป็น เท้าเล็กเดินออกมาจากห้องแต่งตัวผ่านเตียงนอนใหญ่ แต่…
“ไปไหนแล้ว ไวจัง ”
เตียงนอนกว้างใหญ่ว่างเปล่า พร้อมเสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง
“จะไปไหน”
ร่างเล็กสะดุ้งโหยงรีบหันกลับไปดู ก่อนเห็นร่างกำยำที่มีผ้าเช็ดตัวพันรอบเอว ทำเธอเผลอมองร่างสมส่วนนั้นอยู่นานสองนาน
“ฉันถามว่าจะไปไหน ”
“กลับบ้าน วันนี้ฉันต้องไปเรียน”
“วันนี้ไม่ต้องไป ฉันจะให้คนพาไปเก็บของ”
“คุณหมายความว่าไง ฉันต้องมาอยู่กับคุณด้วยเหรอ”
เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย
“แล้วเธอคิดว่าไง การเป็นนางบำเรอนี่ต้องพร้อมรับใช้ทุกครั้งเวลาเจ้านายต้องการไหม ”
ร่างบางเม้มปาก ถ้าคิดแบบนั้นก็ไม่ผิด
“แล้วหน้าที่นางบำเรอฉันต้องทำอะไรบ้าง ”
“ดูแลเอาใจฉันทุกอย่าง โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง ”
“แต่ฉันต้องเรียนและทำงานนะ ฉันเป็นพริตตี้แล้วก็มีงานถ่ายแบบบ้าง ”
“เธอสามารถทำงานและเรียนได้ตามปกติ แต่หลังจากกลับเข้าบ้านเธอต้องดูแลฉัน ”
หลังจากทำความเข้าใจกันพักใหญ่ เขาก็ให้คนพาเธอไปเก็บข้าวของที่บ้าน เท้าเล็กเดินลงจากรถตู้สีดำ แล้วเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับลูกน้องเขา
“ไพลิน!!น้องเป็นอะไรไหม คุณเจคอปทำอะไรน้องรึเปล่า”
พี่ชายที่นั่งบนโต๊ะอาหารรีบถามขึ้น น้ำตาผ่าหน่วยอีกครั้ง
- Writer
