"....อีคะนิ้งงงง ~" เสียงพวกเพื่อนฉันตะโกนเรียก มะปราง จิน มิน มันวิ่งมาทางฉันหน้าตาตื่น พอมาถึงพวกมันก็หอบหายใจแรงๆ
“อะไรของพวกแก เสียงดังทำไม”
“ฉันก็คิดว่าแกหนีมากระโดดน้ำฆ่าตัวตาย !!”
“นั่นสิ ตื่นมาก็ไม่เจอใจหายใจคว่ำหมด”
“บ้า ฉันไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอก”
“โล่งอกไปที !!” จินถอนหายใจออกมา ยาวๆ
“กลับกันเถอะพวกแก ป่านนี้ยายคงเป็นห่วงฉันแย่แล้ว”
“เออใช่ ป่านนี้แม่ฉันถือไม้เรียวรอหน้าบ้านแล้ว !!”
“อื้อเครๆ กลับบ้านกัน”
ณ บ้านของฉัน โชคดีที่วันนี้ไม่มีเรียน...
“อ้าว คะนิ้ง เอ็งไปไหนมา ไปอยู่กับผัวมาไง” ได้ยินยายทักแบบนี้แล้วฉันถึงกับสะอึกเลย
“ปะ..เปล่ายาย หนูไปทะเลกับเพื่อนมา หนูขอไปนอนก่อนนะรู้สึก เพลียๆ ยังไงไม่รู้” ฉันตอบอย่างขอไปที พูดจบฉันก็รีบเดินเข้าห้องนอน...
ภายในห้องนอน...
ฉันทิ้งตัวลงบนที่นอน แหงนหน้ามองเพดานบ้าน น้ำใสๆ ไหลออกจากตาช้าๆ เมื่อไรกัน เมื่อไหร่ที่ฉันจะลืม
