จนจ้าวเจ๋อหยวนต้องเดินเข้ามาดึงตัวนางเข้ามากอดเพื่อปลอบประโลม
“หลิงหลิง เจ้ากำลังเข้าใจตัวข้าผิด ข้าขอให้เจ้าฟังข้าเสียก่อน”
จ้าวเจ๋อหยวนก่อนนางไว้แน่น เพื่อไม่ให้นางดิ้นถอยหนีจากเขา แล้วกระซิบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้นางฟัง
“หากเจ้าไม่เชื่อข้า เจ้าไปถามบิดาหรือชาวบ้านก็ได้” จ้าวเจ๋อหยวนเอ่ยเสียงเบา
“เหอะ แล้วเหตุใดตอนเกิดเรื่องท่านไม่บอกข้า หรือคิดว่าข้าไม่มีเหตุผลขนาดไม่ฟังท่านอย่างนั้นหรือ” ชิงหลิงเอ่ยถามอย่างน้อยใจ
“ข้าเห็นว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญ แต่ผู้ใดจะคิดว่าซูซินนางจะกล้าใส่ร้ายข้าเช่นนี้”
“ต่อให้เป็นเรื่องไม่สำคัญ ข้าก็ควรจะเป็นผู้ที่ตัดสินใจเอง ไม่ใช่ท่าน”
“ได้ ได้ เป็นข้าที่คิดไม่รอบคอบ ต่อไม่จะไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนี้อีก เจ้าอย่าได้มีโทสะ ประเดี๋ยวลูกข้าจะโมโหร้ายเช่นมารดา” จ้าวเจ๋อหยวนเอ่ยเย้ากับนาง
“เหอะ ลูกข้าต่อให้ร้ายเช่นข้า แล้วท่านจะทำไม”
“ใช่ ใช่ ลูกเจ้าเหม
