สิ่งที่เธอกับครอบครัวทำไว้...แค่คำว่าขอโทษของเธอ คิดว่ามันจะหายกันอย่างนั้นเหรอ ฉันเฝ้าภาวนา...อย่าให้โลกเหวี่ยงเธอมาเจอกันอีกเพราะผลกรรมที่เธอจะได้รับมันจะสาสมเลยทีเดียวล่ะ ภาพที่ทั้งสามคนที่เดินเข้าไปในห้องนอนของหนูยิ้มเห็นคือ เด็กหนุ่มสาวที่ร่างกายเปลือยเปล่านอนกอดกัน โดยที่หนูยิ้มกำลังหลับซบอยู่ในอ้อมแขนของวาตะ ซึ่งขณะนั้นทั้งสองคนหลับทั้งคู่ “วาตะตื่น ตื่นเดียวนี้ลูก” นวลจันทร์เดินเข้าไปปลุกหลานชายด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจ “มีอะไรกันครับ” วาตะเอ่ยถามด้วยเสียงที่งัวเงียเพราะเพิ่งตื่น แถมตอนนี้เขายังปวดหัวอีก “เกิดเรื่องขนาดแกยังจะมาถามอีกว่าเกิดเรื่องอะไร” วาตะมองใบหน้าของยายอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ยายของเขากำลังพูด “หนูยิ้มลูก หนูยิ้ม” โฉมฉายเรียกลูกสาวของตัวเองที่ยังคงหลับใหลอยู่นาน และเพียงไม่นานหนูยิ้มก็ตื่นขึ้น “แม่มีอะไรเหรอคะ” “เกิดอะไรขึ้น ทำไมหนูกับพี่เขา” “จะอะไรก็ช่างเถอะ วาตะแต่งตัวแล้วกลับบ้าน” นวลจันทร์พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “กลับได้ยังไง ลูกของฉันเสียหายนะยาย” โฉมฉายเอ่ยออกมาเพราะเธอไม่มีทางปล่อยให้อีกฝ่ายไปทั้ง ๆ ที่ทิ้งลูกของเธอไว้แบบนี้ “หนูยิ้มบอกไปสิลูกว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น แล้วเราเป็นอะไรกับพี่เขา” แม่ของหนูยิ้มบอกให้ลูกสาวพูดออกมา “เอ่อคือว่า…เมื่อวานนี้หนูยิ้มไม่รู้” “งั้นเป็นอะไรกับวาตะ” เพ็ญประภาเอ่ยถามพร้อมมองใบหน้าของอีกฝ่าย “แฟนค่ะ…ไหนๆ ก็เป็นแบบนี้แล้ว ให้หนูยิ้มแต่งงานกับพี่วาตะได้ไหมคะ” หนูยิ้มที่บอกสถานะตัวเองออกไปว่าเป็น ‘แฟน’ ทั้งที่วาตะยังไม่เคยบอกหนูยิ้มออกไปเลย เขาที่มีความรู้สึกดีๆ ให้แต่เนื่องจากหนูยิ้มยังเด็กมากเขาจึงยังไม่ได้คิดไปถึงขึ้นนั้น “หนูยิ้ม” วาตะที่ได้ยินแบบนั้นทั้งโกรธทั้งโมโห เขาเดินออกไปจากบ้านหนูยิ้มด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ เพราะสิ่งที่หนูยิ้มบอกออกมานั้นเหมือนเป็นการยอมรับว่าทั้งคู่มีอะไรเกินเลยกันไปแล้ว ......................................... “ สามแสน เรื่องนี้จะจบ” เลิศชัยพ่อของหนูยิ้มคิดอยู่นานก่อนจะเอ่ยออกมา แต่เขาเชื่อว่าพ่อและแม่ของวาตะจ่ายให้พวกเขาได้ “ได้ แต่ลูกสาวคุณจะต้องห้ามเข้าใกล้ลูกชายของพวกเราอีกต่อไป” ทศพลอยากให้เรื่องทั้งหมดจบลง เมื่อทั้งสองฝ่ายตกลงกันได้แล้ว คือ พ่อแม่ของวาตะจบเรื่องนี้ด้วยเงินสามแสนบาท และห้ามให้หนูยิ้มติดต่อกับวาตะอีกเข็ดขาด ทั้งวาตะและหนูยิ้มไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย 4 ปีต่อมา ภายในมหาวิทยาลัยชื่อดังอย่าง อเบรนตัน ตอนนี้มีเหล่านักศึกษาทั้งเก่าและใหม่ที่เดินทางเข้ามาภายในมหาวิทยาลัยอย่างต่อเนื่อง ด้วยเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ทำให้เหล่านักศึกษามารวมตัวกันมากมายแต่มีเฟรชชี่สาวคนหนึ่งที่มีผิวขาวผ่องออร่าราวกับไข่มุกทำให้เธอดูสวยจนน่าจับจ้องมอง “น้องคนสวยชื่ออะไรเหรอครับ” เสียงทักทายที่ดังออกมาทำให้เจ้าของใบหน้างามนิ่งมองไปยังอีกฝ่าย “หนูยิ้มค่ะ” “วาตะ/วาตะ/วาตะ” “ห๊ะ” วาตะตกใจไม่น้อยที่อยู่ ๆ เพื่อนก็เรียกตัวเองด้วยเสียงที่ดัง “ขอร้องโลกอย่าเหวี่ยงเธอมานะเพราะผลกรรมที่เธอจะได้รับมันจะสาสมเลยล่ะ” ไม่มีนอกกาย ไม่มีนอกใจ #วาตะทวงคืนรัก ขอเรียนนักอ่านที่น่ารัก โปรดทำความเข้าใจก่อนอ่านนะคะ เนื้อหาของนิยายเรื่องนี้เกี่ยวกับความรักของชายหญิง เนื้อเรื่องทั้งหมดเป็นการสมมติขึ้นมาจากจินตนาการของผู้เขียน จึงอาจจะมีบทที่ไม่เหมาะสมและไม่สมจริง เนื้อหาเหมาะสำหรับผู้มีอายุ 18 ปีขึ้นไป เนื่องจากมีเนื้อหาเกี่ยวกับการร่วมเพศ ตัวละครมีความสีเทาอาจไม่สมเหตุผล บางตัวละครมีพฤติกรรมที่ไม่ควรทำตามหรือลอกเลียนแบบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ ขอให้นักอ่านที่น่ารักสนุกกับการอ่านนิยาย และสุดท้ายนี้โปรดแสดงความคิดเขียนอย่างสุภาพ ให้เกียรติซึ่งกันและกันค่ะ ........................................ นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537

อคิณณ์ชายหนุ่มที่เพียบพร้อมและตั้งมั่นจะไม่ยอมลงเอยแต่งงานกับใครทั้งนั้นแต่กลับเกิดความรู้สึกบางอย่างกับยัยแม่วัวตัวกลมของเขา เฟย์รับปากกาและเอกสารมาเซ็นชื่อและระบุลงไปในสัญญาว่า ‘ขอเป็นการผ่อนชำระ’ ซึ่งอคิณณ์ก็ไม่ได้ทักท้วงแต่อย่างใด “ขอเบอร์พี่และบัญชีหรือพร้อมเพย์พี่ค่ะ” อคิณณ์ยื่นโทรศัพท์ให้เฟย์กดเบอร์เบอร์เขาออกไปยังโทรศัพท์ของเธอ “เบอร์นี้พร้อมเพย์” “พี่ก็รวยจะตาย ขี้งกไปได้” “งกอะไร ลดจากห้าแสนเหลือสองแสน หรือไม่เอา” “เอาค่ะ” “แล้วอย่าโทรมาพร่ำเพรื่อหรือคิดมาจีบฉันล่ะ” เฟย์ส่งสายตาค้อนใส่คนพี่อย่างไม่ชอบใจ เธออยากขอคืนคำที่ว่าหากไม่ได้พี่อคิณณ์เป็นแฟนจะไม่มีแฟนใหม่เลย ทำไมคนเราถึงได้ซวยขนาดนี้ เข้าเรียนที่ใหม่ได้เพียงสองเดือนแต่ทำหนี้สองแสน “ถ้าหนูหนักห้าสิบ พี่จะทำแล้วหมดหนี้ไหม” “คิดว่าตัวเองทำได่เหรอหนักห้าสิบน่ะยัยแม่วัว” “ถามเฉยๆ” “เอาสิ หนักห้าสิบค่อยมาคุยกัน” คนพี่รับปากออกไปแบบส่งๆเท่านั้นเพราะเธอคนนี้ประกาศไปว่าตัวเองหนักร้อยโล คงไม่มีทางที่จะทำได้อย่างแน่นอน ส่วนตัวอคิณณ์เองก็มั่นใจอย่างที่เขาคิดคือ ‘ไม่มีทาง’ หลังจากเซ็นเอกสารไปแล้วเฟย์ขอตัวกลับห้องพักของเธอก่อนพร้อมเอกสารยอมรับหน้สองแสนบาท เฟย์คิดจนหัวจะปวดเพราะเสียดายเงินจำนวนสองแสนบาทนี้มากแต่ที่เธอเลือกชำระเงินยังดีกว่าการมีคดีติดตัวเนื่องด้วยไม่อยากให้คนที่อุปการะเธอต้องผิดหวังในตัวเธอนั่นเอง เฟย์กลับถึงห้องแล้วค้นบัญชีเงินฝากของตัวเองที่มีจำนวนหกหมื่นบาท ซึ่งเงินนี้เธอได้มาจากการทำงานพิเศษตั้งแต่ช่วงมัธยมปลายแล้ว ตอนนี้เมื่อเข้ามหาวิทยาลัยเนื่องจากยังใหม่กับที่นี่จึงยังไม่ได้สมัครงานหรือเริ่มทำงานพาร์ททามที่ไหน “แล้วจะหาเงินจากไหนนะ” “ไม่รู้ล่ะขออาบน้ำแล้วนอนก่อน” เมื่อจบกระบวนการความคิด เฟย์พาตัวเองเข้าห้องน้ำแล้วอาบน้ำชำระร่างกายให้ตัวเองชดชื่น จากนั้นสวมชุดนอนมาล้มตัวลงนอนในเตียงขนาด 6 ฟุตของเธอ “หรือจะลดน้ำหนักให้พี่นั่นเอาวะ” “อย่าบ้านะยัยเฟย์” “ครั้งเดียวสองแสนเลยนะ” “นอนก่อนตื่นมาค่อยคิด” เหมือนสมองของเฟย์จำนวนถามตอบกลับไปมาอย่างหาจุดตรงกลางไม่ได้ จนเธอพล็อยหลับไปด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้า เอกสารยอมรับสภาพหนี้ก็วางบนเตียงข้างเธอนั่นเอง ผ่านไปนานหลายชั่วโมง เฟย์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความงัวเงีย สิ่งที่เธอตื่นมาพบกับความจริงที่ไม่อยากเชื่อ คือตอนนี้เธอติดหนี้ถึงสองแสนบาท ว่าแล้วเธอจึงหยิบโทรศัพท์เมื่อเช็คข่าวคราวต่างๆและกลุ่มไลน์เพื่อนและสิ่งที่ทำให้เธอต้องตกใจกับเพื่อนไลน์คนใหม่ที่เธอแอดพร้อมส่งข้อความไป Fayya : พี่คะ เฟย์เองค่ะ เฟย์จะให้พี่เอาใช้หนี้ค่ะ ไม่มีนอกกาย ไม่มีนอกใจ #อคิณณ์หวงรัก

กูฆ่ามึงไม่ได้แต่กูทรมาณให้มึงเจ็บได้.... จำไว้....อย่าริอาจจะหนีไปไหนเพราะกูจะไปตามทบต้นทบดอกที่แม่กับพี่มึง แต่ถ้าคนที่เขากำลังแก้แค้นอยู่เป็นพี่ชายฝาแฝดของคนที่เขาแค้นล่ะ....ขอโทษแล้วมันจะหายกันไหม เจเดนลุกจากเก้าอี้เดินปรี่เข้าไปหาวินที่อยู่ในชุดพนักงานห้องอาหารของโรงแรมเขา สัญชาตญาณบอกให้วินถอยห่างทันทีเมื่อพบว่าอีกคนเดินเข้ามาหา "คนอย่างมึงรอให้กรรมตามทันมันช้าเกินไป เงินที่มึงปอกลอกน้องกูมันไม่พอ" เจเดนเปิดประเด็นความแค้นของเขาขึ้นมา "ปอกลอกใคร คุณจะบอกว่าผมไปปอกลอกน้องสาวของคุณ" ความอยากรู้เรื่องราวของวินส่งผลให้เขาดพร่งถามออกไปอย่างไม่เกรงกลัว "มึงมันชั่ว หลอกน้องกูจนหลงหัวปักหัวปำ หลอกทั้งเงินหลอกทั้งตัว พอน้องกูท้องมึงก็ทิ้ง บอกให้ไปทำแท้ง" เจเดนกระชากคอเสื้อวินมาตะคอกใส่หน้า "ผมไม่เชื่อ" "ไม่เชื่อก็เรื่องของมึงแต่ถึงเวลาที่มึงต้องชดใช้ให้น้องกูแล้ว" เจเดนบอกเหตุผลออกไป วินกำลังเก็บข้อมูลเพื่อจะได้นำไปประติดประต่อแล้วค่อยสอบถามเวเพื่อยืนยันอีกครั้ง "น้องสาวคุณคือใคร" วินเอ่ยปากถามเจเดน "." ไม่มีคำตามจากเขา เขายื่นรูปถ่ายของหญิงสาวที่ระบุชื่อว่า แองจี้ "น้องกูเจ็บปวดเสียใจ ทำร้ายตัวเองจนตอนนี้ยังไม่ฟื้น เป็นเพราะมึง เพราะมึงไอ้ชั่วเว" "คุณต้องการให้เป็นไปแบบไหนกันแน่" วินเดินออกมาแล้วเปิดคำถามไปยังเจ้านายหนุ่ม "กูจะเอามึงไว้เป็นของเล่น" "คุณมันบ้า" วินได้ยินคำตอบแล้วก็ต้องตกใจ "ไอ้เว! มึงไม่มีทางเลือกอื่น" "แลกกับอะไรเรื่องถึงจะจบ" วินอยากรู้ว่าจะมีทางจบเรื่องไหม "1 ปี " "อะไรครับ 1 ปี" "1 ปีกับการอยู่เป็นของเล่นบำเรอกู" "ถ้าน้องกูจะฟื้นความตายจะเป็นของมึง" "งั้นมึงลองทำให้กูพอใจสิ" "มึงมันร่าน ชอบก็ครางออกมา" "คุณมันคนใจร้ายเหมือนเดิม" เพราะความจำเป็นที่ต้องสวมรอยแทนน้องชายฝาแผด วินจะอดทนกับความใจร้ายของเขาได้นานแค่ไหน....มาพิสูจน์กันใน มาเฟียคลั่ง(แค้น)รัก เจเดน x วินทร์

สาวเฉิ่ม ขี้อาย เจ้าของนามปากกา ขุนศึกซู่ซ่า งานเขียนแนวอีโรติกที่ขัดกับลุคของตัวเอง ผลงานเรื่องล่าสุดที่ปิดไม่ลงจนอยากจะให้ใครสักคนเปิดประสบการณ์ตรงจนมาพบเขาหนุ่มข้างห้องแต่เธอดันเอาใจลงสนาม..... กลุ่มหนุ่มๆกำลังสนทนาอยู่ก็มีสาวสวยเดินเข้ามาหาเพื่อทักทายใครบางคน “พี่คิมหันต์ ว่างไปทานข้าวกับแพรวไหมคะ” สาวสวยเข้ามาและเอ่ยปากถามอย่างตรงประเด็นเพราะนานแล้วที่ชายหนุ่มไปติดต่อเธอไป “พี่ไม่ชอบทานของซ้ำ แพรวไม่ชวนแล้วนะครับ” คำพูดน้ำเสียงเรียบๆปนรอยยิ้มของหนุ่มหล่อแต่กลับเชือดเฉียนใจคนถามยิ่งนัก ความนิ่งและความเฉยชาทำให้สาวสวยผละถอยออกไป เพื่อนในกลุ่มจึงทักขึ้น “ มึงแม่งโคตรใจร้ายเลยว่ะไอ้คิม ” “ก็ตกลงกันน้ำแตกแล้วแยกย้าย กูไม่สาน ถ้าถูกใจกูจะเสิร์ฟเองแต่ยังไม่เคยมีว่ะ ” คิมหันต์พูดน้ำเสียงจริงจัง “มึงนี่นะ อยากให้กูรู้ว่าถูเทมาละ” “มึงดูหน้ากู ไม่มีทาง ” “ เออ ไอ้เสือ ” ราเชนทร์หมดคำจะพูดกับเสือผู้หญิงนามว่าคิมหันต์

เป็นเรื่องบังเอิญที่สุด ที่พาฝันทำให้ตัวเองเมาจนตั้งสติไม่ได้ แล้วดันไปมีอะไรกับก้าวกล้า ผู้ชายที่เธอเห็นหน้าเป็นครั้งแรก หญิงสาวบอกกับเขาว่า “คุณคะนอนกับฉันเถอะ ฉันอกหักมาค่ะ เพราะแฟนของฉัน เขาอยากได้ผู้หญิงที่มีประสบการณ์เรื่องบนเตียง” ก้าวกล้าถึงกับมองหน้าเธอตาปริบ ๆ เพราะความสวยจัด และรูปร่างที่เซ็กซี่กระชากใจ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าเชิญชวนผู้ชายถึงขนาดนี้ ก้าวกล้าจึงจัดให้ เขาพาเธอขึ้นสวรรค์ไปด้วยกันลิบ ๆ ทว่าเช้านั้น เขาต้องขึ้นเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ ด่วน เพราะคุณแม่เข้าโรงพยาบาล ทำให้ก้าวกล้าต้องทิ้งเธอนอนบนเตียง โลกนี้มีกามเทพจริงหรือ กามเทพกลับเล่นตลก ให้พาฝันมาเจอะเจอกันกับก้าวกล้าอีกครั้ง ในฐานะเลขานุการสาวของเจ้าของบริษัท เอาละเว้ย! เรื่องมันชักจะสนุกแล้วสิ ต้องติดตามว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ

ในช่วงชีวิตที่กำลังหาทางออกไม่เจอของฟ้า ที่เกิดจากการประสบอุบัติเหตุของคุณพ่อคุณแม่ จนทำให้คุณพ่อเสียชีวิต คุณแม่อาการโคม่าต้องรักษาตัวต่อเนื่อง ปัญหาทางด้านการเงินจึงตามมา ฟ้าพยายามทำงานเพื่อหาค่ารักษาของแม่แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เพียงพอ เมื่อมีคนที่เธอไม่ค่อยจะลงรอยสักเท่าไหร่ยื่นมือมาช่วยเหลือ โดยมีสัญญาผูกมัด ทางเลือกที่ไม่มีทางอื่น เธอยินดียินยอมแม้จะไม่รู้อนาคตก็ตาม ขอเพียงให้ได้เงินมาช่วยรักษาแม่ก็เท่านั้นเพราะเธอไม่เหลือใครแล้ว และเมื่อทุกอย่างถึงจุดจบ แต่ละคนต่างมีหนทางเดิน ทุกอย่างเหมือนสุดทางกั้น แต่เมื่อฟ้าสดใสจะมีโอกาสให้รักได้เริ่มต้นใหม่หรือไม่ “เจอหน้าฉันแล้วอารมณ์เสียขนาดนั้นเลยเหรอ” ทอยอดเอ่ยแซวไม่ได้ หญิงสาวหน้าตึงเล็กน้อย แต่ปฏิเสธอะไรไม่ได้เพราะตอนนี้เธอมีหน้าที่แค่ต้องทำตามข้อตกลง “เปล่า” เธอเอ่ยตอบเสียงห้วน ร่างสูงพุ่งเข้าประชิดกายของฟ้าโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว พลันทาบทับริมฝีปากหยักกดจูบลงมาทันใด ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ก็ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติและปล่อยให้เขาทำตามใจ ลิ้นอุ่นแทรกผ่านริมฝีปากบางรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากหวานอย่างง่ายดาย เพียงแค่เสี้ยววินาทีนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนวูบไหวไปตามสัมผัสของชายหนุ่ม มือหนาเลื่อนลงไปสัมผัสต้นขาอ่อน ขณะที่ลิ้นอุ่นกำลังหยอกเย้าลิ้นเล็กที่จูบตอบอย่างเงอะงะ ฝ่ามือสัมผัสลงที่ผิวกายจนคนตัวเล็กขนลุกซู่ไปทั้งตัว ร่างกายอ่อนโอนไปอย่างง่ายดาย จนกระทั่งริมฝีปากหนายอมผละออกจึงเกิดความเขินอายขึ้นอย่างกะทันหัน “หน้าแดงเชียว อย่าบอกนะว่าเขินผม” “เปล่าสักหน่อย!” ฟ้าบ่ายเบี่ยง แม้ใบหน้าเธอจะรู้สึกเห่อร้อนและแดงก่ำราวกับลูกมะเขือเทศสุกงอม จู่ๆ คนตัวสูงก็ช้อนร่างของเธออุ้มมาที่เตียงอย่างกะทันหัน หัวใจที่เต้นระรัวราวกับระเบิดที่กำลังจะระเบิดในไม่ช้านี้ ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับพื้นเตียงนุ่ม ฟ้าก็เกร็งไปทั้งตัว สายตาที่ทอยกำลังมองมาบ่งบอกว่า ‘ต้องการ’ จนเธอต้องรีบเบือนหน้าหลบหนีสายตาคู่นั้น ริมฝีปากอุ่นประทับลงที่ซอกคอระหงพลางขบเม้มเบาๆ ทิ้งรอยสีแดงไว้ ฝ่ามือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของคนใต้ร่างออกอย่างคล่องแคล่ว เพียงแค่เนินเนื้อเนียนโผล่พ้นร่มผ้า ทรวงอกอวบถูกโอบอุ้มอยู่ใต้บราเซียสีขาวสะอาด ฟ้าเขินอายเมื่อถูกจ้องมองอยู่แบบนั้น แม้จะสวมใส่เสื้อผ้าที่โชว์เนื้อหนังอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ค่อยให้ใครมาจ้องเธอใกล้ขนาดนี้สักครั้ง ชายหนุ่มรีบปลดตะขอบราก่อนจะดึงทิ้งลงไปที่ข้างเตียงทันที ฝ่ามืออุ่นสัมผัสเข้ากับเต้าอวบพลางบีบขยำเบาๆ “อ๊ะ! อือ...” เสียงหวานหลุดครางออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ความรู้สึกแปลกใหม่แล่นพล่านไปทั่วกายเพียงแค่ถูกเขาสัมผัส ก่อนที่ความอุ่นชื้นจะจรดลงบนฐานยอดอกไล้วนรอบๆ แล้วดูดดึงจนฟ้าเบ้หน้าเล็กน้อย ลิ้นอุ่นดุนดัน ยอดอกสลับกับฝ่ามือที่บีบเคล้นสร้างความกระสันให้คนใต้ร่าง “อึก! ยะ...อย่ากัด” แม้เธอจะส่งเสียงห้ามปราม แต่เขากลับไม่ได้สนใจเลยสักนิด ริมฝีปากหยักตะโบมดูดดึงยอดอกพลันกดข้อมือเล็กที่พยายามจะปัดป้องเอาไว้เหนือศีรษะ ฟ้าเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างอดกลั้น ความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั่วร่าง โดยเฉพาะตรงส่วนอ่อนไหวที่กลางกายที่เริ่มมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น นิ้วยาวลากไล้ตั้งแต่หน้าท้องแบนราบลงมาจนถึงกระโปรงพลีทสีดำที่เธอสวมใส่ก่อนจะสอดลงไปข้างใต้สัมผัสกับซับในตัวบางที่แนบไปกับเนื้อ “อ๊ะ... ตรงนั้น” ฟ้าส่งเสียงขึ้นเมื่อนิ้วยาวแหวกผ่านซับในตัวบางและแพนตี้ไปจนถึงส่วนอ่อนไหวที่กำลังฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำสีใส เพียงแค่สัมผัสกับส่วนอ่อนไหว ฟ้าก็หนีบเข้าหากันด้วยความตกใจ ก่อนที่เขาจะแทรกกายเข้ามาระหว่างขาทำให้เธอหนีบขาไม่ได้ นิ้วยาวสอดลึกเข้าไปในกายสาว ความคับแน่นของกายสาวที่ยังไม่เคยผ่านเรื่องบนเตียงมาก่อนตอดรัดนิ้วยาวแน่น อีกทั้งร่างเล็กยังเกร็งไปทั้งตัวเมื่อถูกรุกล้ำส่วนอ่อนไหว ริมฝีปากอุ่นตะโบมจูบไปทั่วผิวเนียนทิ้งรอยสีแดงกุหลาบไว้ทั่วทุกพื้นที่ที่สัมผัสกระทั่งได้ยินเสียงหวานครางขึ้นด้วยความรัญจวน จึงเริ่มขยับนิ้วเข้าออกในร่องคับแคบ “อื้อ~ คุณ...ทำอะไร” ฟ้าพยายามถดกายถอยหนี แต่ก็ไม่อาจทำได้ นิ้วยาวล่วงล้ำเข้ามาในเขตหวงห้ามพร้อมกับความเสียวซ่านที่แทรกซึมไปทั่วกายสาว ใบหน้าสวยบิดเชิดตามนิ้วยาวที่กระแทกเข้ามาในร่อง ริมฝีปากบางส่งเสียงครวญครางแผ่วเบา เมื่อถูกเขาปรนเปรอทั้งส่วนบนส่วนล่างพร้อมกัน น้ำหวานสีใสเคลือบชุ่มไปทั่วนิ้วยาวและร่องสาว เอวบางแอ่นขึ้นเล็กน้อยเมื่อใกล้จะเสร็จสมเต็มที ทอยมองดูใบหน้าสวย ก่อนจะถอยกายลงมาที่ส่วนล่างของคนใต้ร่าง กระโปรงพลีทถูกดึงรั้งให้ไปกองไว้เหนือเอว ซับในตัวบางที่แหวกไว้ถูกเขากระชากออกจนขาดติดมือไปอย่างง่ายดาย ใบหน้าหล่อก้มลงไปใกล้กลางกายที่อ้าออกเล็กน้อยและมีนิ้วยาวแทรกอยู่ “คุณอย่ามองสิ” ฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยความอาย เมื่อถูกอีกฝ่ายจ้องมองของสงวนของตัวเองไม่วางตา

หลงกลรัก....มาเฟียสายดุ เขาเกลียดเธอที่ทำให้ครอบครัวของเขาต้องพัง ผู้หญิงของพ่อที่ทำให้พ่อต้องแยกทางกับแม่ และพ่อก็หายตัวไป จนแม่ล้มป่วยเพราะตรอมใจ บวกกับปัญหาสุขภาพอื่นๆ วันนี้เขาจะตามหาเธอเพื่อแก้แค้น ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ผู้หญิงคนนั้นจะต้องแหลกสลาย “ฉันขอห้าแสนได้ไหมคะ” “ว่าไงนะ...เหอะ อัพค่าตัวจริงๆด้วยสินะ” ศิลาแค่นหัวเราะออกมาอย่างดูถูก หญิงสาวแม้จะปวดใจแต่ต่อให้เธออยากจะหนีเขาคงไม่ยอมสู้ให้เขาจ่ายในราคาที่สมควรเสียดีกว่า บางทีเธออาจะมีสิทธิ์รอดเพราะราคาสูงมาก...เขาไม่ยอม “ได้...” ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะกดโอนเงินเข้าบัญชีของหญิงสาวทันที ปกติแล้วหากมีงานแบบนี้มาทางคลับอนุญาตให้พนักงานให้บัญชีส่วนตัวกับลูกค้าได้เพื่อโอนทิปส่วนที่พวกเธอจะได้รับเต็มๆจากแขกเมื่อแขกประทับใจ ไม่นานนักเสียงแจ้งเตือนในโทรศัพท์ของหญิงสาวก็ดังขึ้น น้ำอิงมองไปที่โทรศัพท์ของแขกหนุ่มก่อนจะเห็นสลิปชื่อบัญชีของตัวเองขึ้นหรา เขาจ่ายให้เธอห้าแสนจริงๆด้วย “...” “เอาล่ะต่อไปเธอก็เป็นของฉันแล้ว งั้นตอนนี้บอกมาพ่อฉันอยู่ไหน” น้ำอิงมองเขาด้วยความงุนงง คิดว่าวันนี้เขาเพียงอยากจะมาความสุขทางกายเท่านั้นไม่ใช่เหรอเขามาถามทำถามอะไร เธอไม่เข้าใจ “ฉันจะไปรู้ได้ไงคะ โอ๊ย!” ข้อมือเล็กๆถูกเขาบีบแน่น “เลิกตอแหลได้แล้ว เงินก็ได้ไปแล้วบอกมากเอาไอ้แก่นั่นไปซ่อนไว้ไหน” “ฉันไม่รู้ อื้อ ฉันไม่รู้จริงๆ” เนินอกสวยถูกครอบครองด้วยริมฝีปากหนา ความเปียกแฉะบังคับด้วยลิ้นร้อนที่ตวัดเกี่ยวก่อนจะขบอย่างแรงจนเธอเจ็บแปลบ “ขอร้องล่ะ อื้อ ฉันไม่รู้จริงๆ” หญิงสาวปล่อยน้ำตาที่กลั้นมานานให้ไหลออกมาเมื่อร่างกายของเธอตอนนี้กลายเป็นของเล่นสำหรับเขา “คิดว่าฉันเสียเงินห้าแสนให้คนอย่างเธอทำไมกันน้ำอิง ฉันไม่ได้โง่หากเธอฉลาดขึ้นอีกหน่อยเห็นแก่เงินให้น้อยลงเธอคงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้” น้ำอิงสะอึกพูดไม่ออก ก็จริงสองครั้งที่เธอเห็นแก่เงินเพราะแค่ทราบว่าได้เงินมากก็ยอมทำตามทุกอย่างกระทั่งหลอกตัวเองว่าตัวเองมีทางรอด หาทางรับมือได้ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นไปไม่ได้ แกร็ก! ขณะที่หญิงสาวยังคงไม่ยอมเขาเสียงบางอย่างดังขึ้นข้างหู น้ำอิงตัวสั่นไปมองพบว่าเป็นกระบอกปืนเงาวับกำลังจ่ออยู่ที่หัวของเธอ ราวกับเห็นความตายอยู่ตรงหน้าหญิงสาวร้องไห้อ้อนวอนเขา “อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ ฉันตะ ตายไม่ได้ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆว่าคุณหมายถึงใคร ฉันไม่รู้จักพ่อของคุณจริงๆ อะ โอ๊ย!..” เสียงเล็กๆสั่น น่าสงสารขอร้องร้อนวอนอสูรร้ายอย่างเขา น้ำตาไหลอาบสองแก้มด้วยความกลัว ผิวเริ่มแดงเสมอกันเจ็บร้าวราวกับเขาอยากจะบีบเธอให้เธอแหลกคามือไปเลยตอนนี้ เสียงอ่อนหวานของหญิงสาวทำให้เขานึกถึงใบหน้าและเสียงกรีดร้องของคนเป็นแม่เมื่อรู้ว่าพ่อของเขาหนีไป “ทำไมจะตายไม่ได้! ชีวิตของเธอจะมีค่าเท่าไหร่ ฉันให้ห้าแสนมันก็มากพอที่คนอย่างเธอยอมทำได้ทุกอย่างไม่ใช่หรือ” เขาก้มลงกระซิบข้างหูของหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าความโกรธจัดทำเขาเกือบจะควบคุมสติไม่อยู่ ทั้งยังใบหน้างามและเรือนร่างอรชรกำลังนอนอวดรอเขา ติ่งๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของน้ำอิงดังขึ้น ศิลารัตน์ขมวดคิ้วมองหาว่าเสียงดังมาจากตรงไหน ก่อนสายตาคมจะไปสะดุดแสบวาบที่ถูกชุดของหญิงสาวทับอยู่ เขาหยิบโทรศัพท์เก่าๆออกมาพบว่าเป็นแจ้งเตือนจากโรงพยาบาล ทว่าสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มสนใจกลับไม่ใช่เรื่องข้อความแต่กลับเป็นรูปใครบางคนที่หญิงสาวตั้งเอาไว้บนหน้าจอต่างหาก ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกหน้าสมเพชเกือบจะเชื่อแล้วว่าเธอไม่รู้จักพ่อของเขาหากไม่เห็นว่าหญิงสาวตั้งรูปของตัวเขาเองเป็นวอลเปเปอร์โทรศัพท์ คิดไปว่าเป้าหมายที่แท้จริงของน้ำอิงคือเขา “อย่ายุ่งนะนั่นมัน นั่นของฉัน!” “เหอะ! เธอนี่มัน...ชั่วช้าสารเลว ที่เข้ามาหาพ่อฉันก็เพื่อแบบนี้เองนะเหรอ.... ยอมพลีกายให้ไอ้แก่นั่นเพียงเพื่ออยากจับฉันอย่างนั้นสิ อื้มอยากได้ผัวรวยๆนักใช่มั้ย...ได้สิฉันคิดว่าจะให้ทานสักครั้ง...” คำพูดชั่วช้าที่ออกจากปากของคนที่หญิงสาวแอบหลงรัก เป็นชายในฝัน มาตลอดทำเอาเธอจุกในอกพูดไม่ออก อยู่ๆเขาก็เดินเข้ามาด่าทอด้วยคำหยาบคายหลายสิบคำ ทั้งยังจะรังแกเธอด้วยแรงของบุรุษที่ยากจะต่อกลอนอีก เขามันไอ้คนชั่วช้าสารเลว “คนสารเลว...” “ปากเก่ง” ไร้เรี่ยวแรงขัดขืนจึงถูกเขากระชากเพนตี้น้อยออกจากร่างในคราวเดียวจนตะเข็บบาดผิวเลือดซิบ เขาขึ้นคร่อมนั่งทับเธอเอาไวก่อนจะไม่ปล่อยมือสองข้างของเธอให้เป็นอิสระ เขาใช้เนคไทของตัวเองพันธนาการเธอเอาไว้ก่อนจะจัดการ ชิมผลพวงจากเงินห้าแสนที่เขาเสียไปในทันทีอยากรู้ว่ามันจะหวานสมราคาหรือคาวจนอยากจะอ้วก ไม่อยากจะยอมรับ แต่รสชาติของเงินนั้นมันหอมหวานจริงๆตอนที่เขาโอนเงินเข้ามาในบัญชีของเธอราวได้เห็นโอกาสที่จะต่อชีวิตของแม่เธอได้อีกครั้ง ‘คุณแม่ของคุณต้องได้รับการผ่าตัดเนื้องอกสมองครับ อาการปวดหัวจึงจะมีโอกาสหายขาด หากปล่อยไว้ก็อาจจะมีอาการจะแย่ลง และเส้นเลือดที่อยู่รอบๆเนื้องอกก็มีโอกาสตีบหรือโป่งพองได้ ต้องประเมินตามนัด ลองกลับไปคิดดูเรื่องการผ่าตัดนะครับ’ คำพูดของหมอที่ติดค้างอยู่ในสมองก็แล่นขึ้นมาอีกรอบ เหตุผลที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่ นั่นคือเหตุผลที่เธอรับงานทำแทบจะครบเวลา24ชม.ของคนปกติ เพียงเพราะอยากรักษาแม่ที่นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล “เดี๋ยวค่ะ..” น้ำอิงเอ่ยเสียงสั่นหยุดชายหนุ่มที่กำลังยุ่งอยู่กับเนินอกของเธออย่างหิวกระหาย เขาชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง “...ฉันยอมแล้ว ฉันยอมทุกอย่าง” “หึ…ฉันจะให้เธอได้ลิ้มลองของสูง รสชาติของฉันก็ดีไม่แพ้พ่อของฉันหรอกนะ โสเภณีชั้นต่ำ”