“จับของกูบ่อยๆ ระวังกูปล่อยในมึงสักวัน” “กลัวตายล่ะ” เพราะเป็นคนจัญไรอยู่แล้วเลยเล่นกับเพื่อนที่ศีลเสมอกันถึงเนื้อถึงตัวแบบไม่คิดอะไร แต่ไปไงมาไง ทำไมผีผลักกลายเป็นเราสองคนได้ในกระท่อมกลางนาวะเนี่ย "ไอ้คิน มึง...กี่นิ้วอ่ะ" "เก้าครึ่ง ทำไม" "ก็ว่าอยู่ทำไมเจ็บฉิบหาย ที่แท้ใหญ่กว่าพี่โด้ (ดิลโด้) กูห้านิ้วกว่านี่เอง"

ในวันที่ไร้สิ้นหนทาง ฉันพร้อมจะปลิดชีพตัวเองด้วยความตาย แต่เพราะใจยังเกิดความหวาดกลัวจึงลังเล กระทั่งมีมือของชายหนุ่มคนหนึ่งยื่นเข้ามา เขาบอกจะคอยอยู่เคียงข้างฟันฝ่าไปพร้อมกัน หัวใจที่แตกสลายพลันได้รับการอาบชโลมด้วยความหวัง ฉันตัดสินใจสู้อีกครั้ง โดยมีเขาคนนั้นคอยยืนอยู่ข้างๆ เป็นกำลังใจให้เพราะวันนั้นผมเบื่อ เบื่อกับชีวิตที่ได้ทุกอย่างมาง่ายๆ เลยหนีออกจากบ้านไปเดินเล่นไกลๆ สักที่ เผลอแป๊บเดียวก็มายืนอยู่กลางสะพานแขวน โดยตรงหน้ามีผู้หญิงที่สวยเหมือนทะลุจากเกมกำลังนั่งมองแม่น้ำตรงขอบสะพาน ผมอาจจะเดินผ่านไปแล้วทำเป็นไม่สนใจ หรืออาจจะแค่เดินเข้าไปใกล้ๆ พูดสะกิดให้เธอเจ็บหัวใจเล่นเพื่อเร่งให้เธอกระโดด แต่ความคิดหนึ่งกลับแล่นเข้ามาแทนถ้าหากช่วยชีวิตคนสิ้นหวัง คนพวกนั้นจะเป็นยังไงต่อไปกันนะ…