“เราหย่ากันเถอะ” ดารินทร์ไม่ได้เตรียมใจมาฟังคำพูดที่เปรียบเสมือนมีดแหลมนับพันเล่มพุ่งแทงทะลุหัวใจ หญิงสาวใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด ริมฝีปากอิ่มสั่นระริก ดวงตากลมโตคลอเคล้าไปด้วยหยาดน้ำอุ่นๆ ที่พร้อมจะไหลริน เขาไม่รู้ว่าอาการเหล่านั้นเรียกว่าเสียใจหรือผิดหวังกันแน่ “คุณรักษ์อยากหย่ากับนิ้งใช่ไหมคะ” เธอทวนถามเขาเพื่อให้แน่ใจอีกครั้ง ดวงตากลมโตวูบไหวยามที่ได้สบตากับเจ้าของหัวใจ เธอกับเขาอยู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้ แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะทำให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจ หากเปรียบเทียบเขาดังเช่นฤดูกาล เขาคงเป็นเจ้าชายหิมะที่ย่างกรายไปที่ไหนก็มีแต่ความหนาวเหน็บ แต่ไม่เป็นไร... เธอได้มอบใจให้เขาไปแล้ว “เราหย่ากัน มันจะเป็นผลดีกับเราทั้งสองคนมากกว่า หรือเธอว่ายังไง”

“ระหว่างเราเป็นอะไรกันเหรอคะ” คราวนี้หญิงสาวหันมาสบตากับคนตัวใหญ่ เป็นชลธรเสียเองที่อึ้งไปกับคำถาม เมื่อเห็นเขาเงียบงันไป ก็เป็นเธอเสียเองที่ต้องพูดถึงสถานะให้เข้าใจกันทั้งสองฝ่าย “ต่อหน้าคนอื่น... ระหว่างเราคือเจ้านายและลูกน้อง ส่วนเบื้องหลัง... เราก็กำลังหาความสุขใส่ตัวกัน โดยไม่มีพันธะผูกพันใช่ไหมคะ” เธอเดาคำพูดเขาออก แต่มันก็ไม่ใช่ความจริงเสียทั้งหมด เพราะชลธรไม่ได้คิดเช่นนั้นเลย “ถ้าอย่างนั้นเราทั้งคู่ก็มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้... ใช่ไหมคะ” “เธอก็เลยคิดที่จะกลับไปหามันอย่างนั้นนะเหรอ” คนตัวโตกว่ากระแทกตัวนั่งลงบนฟูกนุ่มอย่างแรง จนหญิงสาวที่นั่งอยู่ก่อนซวนเซไปตามแรง “ปาไม่ได้คิดจะไปหาใครทั้งนั้นค่ะ แต่มันจะเป็นการดีกับคุณชลเอง คุณชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ ปายอมรับนะคะว่าปามีความสุขที่ได้ขึ้นเตียงกับคุณ มันทำให้ปาลืมความเจ็บปวดไปได้ จะว่าปาใจง่าย ร่าน แรดเงียบก็ได้ค่ะ” “เมื่อไหร่ที่คุณชลเบื่อปาแล้วก็ช่วยบอกด้วยนะคะ ปาจะได้ไป” หญิงสาวถอนหายใจ ไม่ยอมสบตากับเขาอีก ชลธรกำมือแน่น ทำไมวันนี้ปาลินถึงได้เข้าใจอะไรยากเสียเหลือเกิน “ถ้าไม่อยากให้ฉันเบื่อก็ทำให้ฉันติดใจสิ”

“อยากมีผัวใหม่จนตัวสั่นหรือยังไง” ทันทีที่จับร่างบางยัดใส่รถ เขาก็พ่นคำด่าที่แสนเจ็บแสบสาดใส่อย่างไม่ยั้ง “รอไม่ได้หรือยังไง หรือมันคันจนอดทนรออิสระไม่ไหว” “หยุดว่าพราวเสียๆ หายๆ สักที คุณจิณณ์ไม่เคยถามพราวสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น” เพราะความน้อยใจบวกกับเสียใจทำให้เธอกล้าขึ้นเสียงใส่ จิณณ์เปิดไฟเลี้ยวเบี่ยงตัวรถออกเลนนอกสุด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นไฟฉุกเฉินเมื่อรถจอดสนิท แล้วบีบปลายคางของหญิงสาวให้หันมาสบตากัน เขาแสยะยิ้มที่มุมปาก ยิ่งเป็นการตอกย้ำให้คนตัวเล็กแข็งขืนตัวเอง ด้วยการสะบัดหน้าหนีฝ่ามือใหญ่นั่น “ปล่อยพราว พราวจะกลับเอง” เธอไม่เพียงแต่หลบเขา แต่กลับผลักคนตัวใหญ่ให้ห่างออกไป มือบางรีบจับที่เปิดประตู ทว่าเจ้ารถคันหรูสัญชาติเยอรมันถูกเจ้าของกดสวิตช์ปิดเสียก่อน “อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน เธอไม่มีสิทธิ์นั้นจำไม่ได้เหรอ!”

“พี่ขอโทษ” เขาพูดกับเธอเสียงเบา จับมือของหญิงสามมากุมไว้ “ปอยไม่อยากได้คำขอโทษ ปอยอยากได้พี่วีร์คนเดิมคืนมา” ริมฝีปากแห้งขยับพูดในสิ่งที่เธอต้องการออกมา “พี่วีร์อยู่กับปอยได้ไหม ปอยจะลืมทุกอย่างที่มันเคยเกิดขึ้น ปอยไม่อยากเสียพี่วีร์ไป... ปอยคงอยู่ไม่ได้” คนพูดปล่อยให้เขื่อนน้ำตาแตกอย่างไม่อาย เธอรู้ว่าเขาลำบากใจ แต่เธอก็อยากจะลองเห็นแก่ตัวบ้าง ทั้งชีวิตนี้ไม่เรียกร้องอะไรจนกระทั่งวันนี้มาถึง เธอถึงรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วตัวเองก็เป็นคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง รู้ทั้งรู้ว่าเขาหมดรักยังอยากจะรั้งเขาไว้เพื่อความสุขของตัวเอง “พี่ขอโทษ” “พี่หมดรักปอยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เหมือนคำถามที่ไม่ได้คำตอบ เพราะนรวีร์เองก็ไม่รู้ว่าเขาหมดรักเธอตอนไหน “ปอยรั้งพี่ไว้ไม่ได้แล้วใช่ไหม”

“เธอเป็นเลขาฉันมากี่ปีแล้ว” “สะ...จะสองปีแล้วค่ะ” “ถ้าอย่างนั้นเธอก็รู้สิว่าฉันไม่เคยง้อผู้หญิงที่ไหน” หญิงสาวพยักหน้ารู้ดีเลยทีเดียว “ฉันให้สิทธิ์เธอตัดสินใจแล้วนะแต่ในเมื่อเธอไม่รับข้อเสนอของฉัน เธอรู้ใช่ไหมว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองสำหรับโอกาสดีๆ” เขาเรียกสถานะเมียเก็บที่หยิบยื่นให้เป็นโอกาสดีๆ อย่างนั้นเหรอ พชิราจ้องตาคู่ดุนั่นตอบ “พิ้งค์ไม่รับค่ะ” เขาค่อยๆ ปล่อยมือลงแต่สายตายังคงจับจ้องที่ใบหน้าหวาน “สองครั้งที่ผ่านมาเธอคิดยังไง” “คุณเก้า พิ้งค์บอกแล้วไงคะว่าพิ้งค์ไม่ได้ขายตัว” เธอตะคอกใส่หน้าเขาเสียงดังอย่างลืมตัวว่าเขาเป็นเจ้านาย “ให้ฉันฟรีๆ ว่างั้น” หญิงสาวไม่ตอบเพราะรู้ว่าถ้าเธอพูดเขาคงรู้ว่ากำลังจะร้องไห้เธอไม่อาจควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติได้ “ก็ดี ขอบใจมาก” เขาปล่อยมือจากไหล่ของหญิงสาว หยิบผ้าเช็ดผมที่พาดไหล่วางไว้บนเตียงให้เธอก่อนจะออกไปจากห้องโดยไม่พูดไม่จา ประตูถูกปิดลงเสียงดังโครมใหญ่ทำเอาร่างบางสะดุ้งและเรียกสติได้ว่าเขาออกไปแล้ว