กอบัวรู้สึกตัวตื่นขึ้นในตอนเช้าตรู่เมื่อได้ยินเสียงเรียกโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เธอยังนอนนิ่งใต้ผ้าห่มและได้ยินเสียงรับสาย เสียงอิสราดังอยู่ข้าง ๆ ว่า
“เจน...ใช่...ผมเพิ่งตื่น เมื่อวานไม่ค่อยสบาย แต่หายดีแล้วล่ะ ให้ผมไปรับวันนี้เหรอ โอเค...ผมอาบน้ำแต่งตัวแล้วจะรีบออกไปรับคุณก็แล้วกัน...วันนี้คงจะลางานไม่ได้แต่ผมจะพยายามเจียดเวลาไป...โอเค...ผมก็...คิดถึงคุณเหมือนกัน”
พอเขาวางสายกอบัวก็ยังแกล้งทำเป็นหลับต่อไปทั้งที่ข้างในปวดแปลบ น้ำตาของหญิงสาวหยดไหลทางหางตา คงเป็น เจนสุดา ผู้หญิงคนนั้นที่คบกับอิศรามาก่อนที่งานแต่งระหว่างเธอกับเขาจะเกิดขึ้น หลังจากนั้นไม่นานเธอได้ยินเสียงอิศราอาบน้ำแต่งตัว หญิงสาวขยับลุกจากเตียงและอดตกใจไม่ได้เมื่อหันกลับไปมองบนผ้าปูที่นอนมีรอยสีแดงเป็นจุดเล็ก ๆ มันเป็นร่องรอยของความสูญเสียจากตัวเธอ ใช่...เธอได้ทำหน้าที่ภรรยาของอิศราอย่างสมบูรณ์แล้ว และเขาคือผู้ชายคนแรกของเธ
