“บัวไม่ได้เป็นอะไรนะจี”
“จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง นี่บัวเดินไม่ค่อยไหว หรือโหมทำงานหนักความดันต่ำ...ไม่ได้หรอกนะ...จีจะพาบัวไปหาหมอ ที่คลินิกใกล้โรงเรียนแค่นี้เอง”
จีรนันท์ไม่ยอมปลอยให้กอบัวกลับบ้าน เธอกระวีกระวาดพาเพื่อนไปที่คลินิกหมอใกล้โรงเรียนและนั่งรอข้างนอกเมื่อเพื่อนของเธอเข้าไปในห้องตรวจ ภายในห้องตรวจนั้นกอบัวรู้สึกว่าอาการมึนหัวดีขึ้นแต่กลับเกิดความรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาแปลก ๆ ขณะเดียวกันจีรนันท์ เพื่อนครูสาวที่พาเธอมาก็ไม่ยอมห่างกอบัว ยังคงนั่งเฝ้าอาการข้างเตียงผู้ป่วย กระทั่งนายแพทย์ตรวจอาการเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยถามร่างบอบบางที่นอนบนเตียงคนไข้ด้วยอาการเนิบเนือย
“คุณกอบัวครับ...อาการมึนศีรษะดีขึ้นหรือยังครับ”
“ดีขึ้นสักหน่อยแล้วค่ะหมอ”
“คุณหมอคะ...ไม่ทราบว่าเพื่อนของดิฉันเป็นอะไรคะ ความดันต่ำ พักผ่อนไม่พอใช่ไหมคะคุณหมอ?”
จีรนันท์เป็นฝ่ายถาม นายแพทย์วัยกลางคนส่ายหน้าแต่มีรอยยิ้ม
