หนึ่งชั่วโมงครึ่งผ่านไป
ซ่า!
ฝนตกเหมือนเป็นวันสุดท้ายของโลก
“ไอ้บ้าลาเดล...” เสียงหวานพูดกับตัวเอง พูดดังกว่านี้ไม่ได้เดี๋ยวตายก่อนอายุ 30
ริมฝีปากเริ่มสั่นเพราะความหนาว เสื้อเชิ้ตสีครีมแนบไปกับร่างกายให้เห็นเป็นรอยชั้นในลูกไม้ หน้าอกเด่นชัดยิ่งขึ้นเพราะเสื้อที่เปียกและบาง ส่วนลูกน้องของลาเดลทำได้เพียงช่วยเอากระเป๋าไปเก็บไว้ให้
ทุกคนทำได้เพียงมองฉันอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยหรือแม้แต่เอาร่มมาให้ มือก็เริ่มเย็น รองเท้าถูกถอดเหลือเพียงเท้าเปล่า แต่ของแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกน่า
“อึดดีนี่”
เสียงของคนที่ฉันรอมาเป็นชั่วโมงดังขึ้น แม้เสียงฝนจะดังแต่ฉันก็พอได้ยินว่าเขาพูดอะไร
“นับตั้งแต่วันนี้ฉันจะไปนอนโรงแรม ที่รอก็ต้องการจะบอกเรื่องนี้แหละ แล้วก็ให้คนเอาของของ ฉันออกมาให้ด้วย!” ฉันตะโกนบอกคนตรงหน้าแข่งกับเสียงฝน
“...” เขาไม่แม้แต่พยักหน้าเข้าใจด้วยซ้ำ ลาเดลหันหลัง
