ตอนที่ 10
เสียงร้องไห้ของหลานสาวร้องดัง จนเธออดเป็นห่วงไม่ได้ หลายวันแล้วที่หนูวาวา เอาแต่ร้องไห้งอแง แม้บ้างครั้งจะเล่นสนุกเหมือนเด็กทั่วไป แต่ในด้านอารมณ์นั้นกลับเอาแต่ใจและดูรุนแรงขึ้น หากไม่ได้ดั่งใจจะส่งเสียงกรี๊ดขึ้นมาอยู่บ่อยครั้ง
“วาวาขา...”
“มามี้...มามี้" ฌาร์ริญณ์กลืนก้อนข่มปร่ารี่ขึ้นมาจนจุกอกลงอย่างยากเย็น ก่อนจะฝืนยิ้ม ตรงเข้าไปอุ้มสาวน้อยขึ้นมากอดปลอบ สีหน้าครุ่นคิดว่าควรจะทำอย่างไรดีถึงจะทำให้เด็กน้อยกลับมาร่าเริงและมีชีวิตชีวา
พลางเหลือบสายตามองชายหนุ่มร่างสูงที่ยังยืนนิ่ง ใบหน้าเรียบขรึม แววตาฉายความกังวลชัดเจน
“พี่เขมคะ"
“รบกวนเปิดเพลงให้หน่อยได้ไหมคะ"
“เปิดเพลงเหรอ" เขาทวนคำอีกครั้ง คล้ายกับแปลกใจ แต่ก็เดินไปเปิดเพลงจากเครื่องเสียงตามที่บอก ทว่า เมื่อหันมามองเธอกลับยิ้มขำแล้วได้แต่ส่ายหน้า
“เพลงแบบนี้ หนูวาวาจะไม่ชอบหรอกค่ะ ต้องเพลงแนวนี้ต่างหาก" เธอวางสาวน้อยล
