สายตาคมหยุดมองที่ร่างเล็กของหญิงสาวที่กำลังนั่งทานไอศกรีมด้วยท่าทีสบายอารมณ์ จนเขานึกแปลกใจเล็กน้อย เพราะคิดว่าจะเห็นท่าทางฉุนเฉียวหึงหวงเขาเช่นวันก่อนเสียอีก
“ทานคนเดียวไม่รอเลยนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มคุ้นหูจนเธอแทบไม่ต้องแหงนหน้าขึ้นมองก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร แต่เสียงเด็กน้อยที่กำลังร่ำร้องอยากทานไอศกรีม พร้อมกับมือไม้ที่พยายามจะดิ้นตัวลงจากอ้อมแขนของคนเป็นลุง เรียกสายตาให้เธอละขึ้นมองได้
“ติมๆๆ กิงติมค่า”
“น้องวาวาอยากทานไอติมเหรอคะ”
“กิงติมค่า” สาวน้อยบอกย้ำ ใบหน้าตื่นเต้นดีใจ พลางปรบมือแปะๆ เมื่อคุณลุงทรุดตัวลงนั่ง จงใจเลือกโซฟาตัวเดียวกัน เพื่อจะได้นั่งข้างๆแล้วให้สาวน้อยที่อยากจะยืนอยู่คั่นกลางระหว่างเขาและเธอ
หมับ!
“หึหึ เดี๋ยวสิครับ ใจเย็นๆเดี๋ยวลุงป้อน”
“กิงติมๆ”
“ครับๆ อยากทานไร วนิลาหรือชอกโกแลต”
“วนิยา” ฌาร์ริญณ์ได้ยินคำตอบหลานสาวแล้วถึงกับยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู ยกมือ
