ตอนที่ 14
เสียงร้องไห้จ้าดังลั่นขณะที่สาวน้อยกำลังถูกพยาบาลนำผ้ามาพันรอบตัวกันเด็กดิ้น เพราะต้องสอดส่ายเข้าไปช่วยดูดเสมหะเสียงกรีดร้องที่บาดหัวใจทั้งเธอและเขา จนต้องหันหน้าหนีไปทางอื่น
“ม้ามี้….แง….มามี้….หามามี้…แงงงงงงงงง"
หญิงสาวแหงนเงยหน้าขึ้นพยายามขับไล่หยดน้ำที่รื้นขึ้นมาเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากหลานสาวที่กำลังร้องเรียกหาพี่สาวเธอ สะเทือนหัวใจจนเจ็บร้าว พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าออก
“วาวาขา…”
“แงงงงง มามี้"
“มามี้มาแล้วค่ะ…หามามี้ชาได้ไหมคะ" แทนตัวเองเสียงสั่นเครือ ก่อนจะเดินเข้าไปลูบผมหลานสาวเบาๆจากด้านหลัง
เสียงของฌาณ์ริญณ์ที่เปรียบเสมือนพรมผืนใหญ่ที่ช่วยห่อหุ้มความรู้สึกของสาวน้อยวาวา ให้คลายความกังวลลงได้บ้าง แม้ยังสะอื้นแรง ที่ถูกดูดเสมหะจนแทบสำลัก
หลายนาทีกว่าที่ทุกอย่างจะเสร็จสิ้น เสียงร้องไห้งอแงค่อยๆเงียบหาย มีเพียงแต่เสียงสะอื้นฮักๆ จากหลานสาว
ทันทีที่ผ้าพันตัวถูก
