สถานะกำลังลองรัก

ตอนที่ 3-2

เรื่องราวเมื่อหลายคืนก่อนย้อนกลับเข้ามาเป็นฉากๆ ราวกับวีดีโอบันทึกภาพ ทั้งๆที่ตลอดวันมานี้ หล่อนพยายามสลัดภาพบางอย่าง ทว่า สัมผัสเหล่านั้นยังชัดเจนและตามมาก่อนกวนความคิดของเธออยู่บ่อยครั้ง

ก็อดยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่าเธอนั้นแอบคิดถึงใบหน้าและน้ำเสียงของเขาอยู่ไม่น้อย ท่าทีบางอย่าง กับลีลาที่ชวนให้ใจสั่นนั้น

ยิ่งเขาคนนั้นที่กำลังยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบ จังหวะการกลืนน้ำชาลงคอ มองเห็นลูกกระเดือกเขาขยับขึ้นลง ยิ่งชวนให้ท้องไว้ปั่นป่วน วูบวาบ มวนท้องขึ้นมาอย่างไม่บอกถูก

อาการสะบัดร้อนสะหนาว พลอยทำให้เม็ดเหงื่อไหลซึมกรอบหน้าสวย จนชายหนุ่มที่คอยลอบมองสังเกตท่าทางของเธออยู่ตลอดมองเห็น จึงหยิบผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนจากกระเป๋ากางเกงยีนต์ยื่นให้

“น้องน้ำชาร้อนเหรอครับ"

“อุ้ยจริงด้วย ทำไมเหงื่อออกเยอะล่ะ ร้อนเหรอลูก" คุณพวงแขเอ่ยทักขึ้นบ้าง อดแปลกใจไม่ได้ เพราะบรรยากาศในห้องรับแขกของหญิงสาวไม่ได้ร้อนอบอ้าว ยังมีความเย็นของเครื่องปรับอากาศอยู่

“อ๋อนิดหน่อยค่ะคุณป้า ชาเป็นคนขี้ร้อนน่ะค่ะ ว่าแต่เราจะไปกันได้หรือยังคะ" โป้ปดคำโต เพราะนึกหาคำมาตอบไม่ได้ ว่าตัวเองกำลังคิดถึงเรื่องไหนอยู่ จึงได้แต่รับสมอ้างไปเช่นนั้น

“ได้สิจ๊ะ งั้นเราก็ไปกันเลย รถจะได้ไม่ติด" คุณพวงแขรีบขยับตัว หยิบกระเป๋า แล้วลุกขึ้นนำทั้งสองออกไปขึ้นรถ โดยมีหญิงสาวเดินรั้งท้ายเพื่อจะปิดบ้านล็อกประตูให้เรียบร้อย ทว่ากลับต้องสะดุ้งเล็กๆเมื่อใครอีกคนยังยืนชิดอยู่ใกล้ๆไม่ขยับไปไหน รอจนเธอเดินไปขึ้นรถนั่นล่ะ เขาถึงได้ตามขึ้นมา

กว่าจะดำเนินเรื่องทุกอย่างให้แล้วเสร็จทั้งของพี่สาวและพี่เขย เวลาก็ล่วงเลยเกือบใกล้ค่ำ เขมกรซึ่งเป็นห่วงคุณพวงแขเพราะอายุมากแล้ว จึงให้คนขับรถมารับกลับบ้านตั้งแต่บ่าย

เวลานี้จึงเหลือเพียงแค่เธอที่นั่งรอเขาอยู่ใต้อาคาร ในบรรยากาศที่ค่อนข้างโพล้เพล้พอสมควร

เสียงถอดถอนใจดังสลับกับเสียงร้องไห้คร่ำครวญ ดังให้ได้เห็นและได้ยินอยู่ตลอดทั้งวันเมื่อเหล่าบรรดาญาติของผู้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุใหญ่ครั้งนี้ต่างพากันเดินทยอยออกมา

หญิงสาวพลิกข้อมือดูเวลา กอปรกับท้องไส้เริ่มร้องครวญครางเรียกร้องหาอาหาร หล่อนจึงหันรี้หันขวางตั้งใจจะเดินไปหาซื้ออะไรมารองท้อง ทว่า ยังไม่ทันได้ขยับเท้าไปไหนไกล สายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงโปร่งคุ้นสายตากำลังยืนคุยอยู่กับสาวสวยในชุดกาวน์สีขาว หน้าตาแช่มชื่นจนหน้าหมั่นไส้

ฌาร์ริญณ์หยุดยืนจ้องมองอดที่จะเบ้ปาก บิคว่ำลงไม่ได้

ชิ! คนเจ้าชู้! ปล่อยให้เรานั่งรออยู่ได้ ทั้งๆที่เอกสารน่าจะเสร็จนานแล้ว ที่ไหนได้มายืนจีบคุณหมออยู่ตรงนี้นี่เอง

ชิ! ผู้ชายก็นิสัยเดียวกันทั้งหมดนั่นล่ะ เชื่อไม่ได้!

เขาถึงบอกกันว่า อย่าไว้ใจคนหล่อ ดูดีหุ่นสมาร์ท ร้อยทั้งร้อยมีแต่จะช้ำใจ ดูอย่างแฟนเก่าเธอสิ ขนาดไม่ได้หล่อดูดี เท่ากับเขาคนนั้น ยังทั้งเลว ทั้งเจ้าชู้ ครบสูตรเลย

แล้วอย่างนี้จะเหลือเหรอ เฮอะ!

ตากลมโตเผลอมองบนใส่ โดยไม่ทันรู้ตัวว่าตนเองตกอยู่สายตาของใครคนนั้นมาตั้งแต่เดินมาหยุดอยู่ตรงนี้แล้ว

“พี่เขมยิ้มอะไรเหรอคะ หรือว่าหน้าแนนมีอะไรติดอยู่” คุณหมอคนสวยเอ่ยถามด้วยความไม่มั่นใจ ยกมือจับหน้าตัวเอง

“อ่อเปล่าหรอกจ้ะ...พี่แค่เห็นอะไรแล้วรู้สึกตลกดี ก็เลยยิ้มน่ะ...เอ่อ เดี๋ยวพี่ต้องขอตัวก่อนนะ มีธุระต่อน่ะ"

“อ้าว แนนก็นึกว่าเราจะไปทานข้าวด้วยกัน อุตสาห์ได้เจอกันทั้งทีนะคะ"

“ไว้วันหลังเถอะนะ วันนี้พี่ไม่สะดวกจริงๆ" เขาตอบด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ให้กับน้องสาวของเพื่อนสนิท ก่อนจะแยกตัวเดินไปยังทิศทางที่เขาเห็นใครอีกคนหมุนตัวเดินไปอีกทาง ด้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ในขณะที่คุณหมอสาวคนนั้นได้แต่มองตามไปด้วยความรู้สึกเสียดายเล็กๆที่ไม่ได้ไปทานมื้อเย็นด้วยกันอย่างที่คิดไว้

ฌาร์ริญณ์เดินลัดเลาะเรื่อยมาจนถึงบริเวณด้านนอกของโรงพยาบาลด้วยความหงุดหงิด ทั้งขุ่นเคือง เหม็นขี้หน้าคน ไหนจะโมโหหิว ตั้งใจจะข้ามสะพานไปยังห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงข้าม หาอะไรอร่อยๆทานแล้วจะตรงกลับบ้านเลย ส่วนเรื่องหลานค่อยโทรไปขอโทษคุณป้าพวงแขในตอนหลัง อย่างไรซะถ้าหากวันนี้เธอยังไม่ได้ไปหาหลานในทันทีคงไม่เป็นไร

หล่อนเหม็นขี้หน้าใครบางคนจนพาลไปหมด

หญิงสาวก้าวขายาวๆ เดินตรงมาเรื่อยๆในหัวสมองตอนนี้พยายามสลัดภาพใครบางคนออก แล้วนึกถึงแต่เมนูอาหารที่อยากกิน

ชีวิตคนเราต้องขับเคลื่อนได้ด้วยเรื่องกินเท่านั้น

เมื่อเลือกได้แล้วว่าอยากทานอะไร หญิงสาวก็เดินตรงเข้าไปนั่งในร้านปิ้งย่างสไตล์ญี่ปุ่นชื่อดัง เด่นในเรื่องคนโสดที่สามารถนั่งทานปิ้งย่างได้คนเดียว ด้วยชุดเมนูที่สามารถเลือกได้ในปริมาณที่พอเหมาะ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาสแกนเลือกเมนู กดจิ้มปริมาณเนื้อสัตว์ที่ต้องการโดยเลือกแบบสองร้อยกรัม เพราะท้องเธอร้องคร่ำครวญ อุทธรณ์บอกถึงความหิวโหยมานานแล้ว เลือกข้าวโดยมีท็อปปิ้งเป็นสาหร่ายโรยหน้า กับกิมจิเป็นเครื่องเคียง เลือกเสร็จเธอก็นั่งก้มหน้าตาเล่นโทรศัพท์มือถือ โดยไม่สนใจมองว่ามีใครถือวิสาสะมานั่งอยู่ตรงข้ามเธอ กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ ถึงได้เงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์

ใบหน้าสวยบึ้งตึงไม่พูดไม่จา ไม่แม้แต่ถามไถ่ว่าทำไมเขาถึงมานั่งอยู่ตรงหน้า ถึงได้ถือวิสาสะร่วมโต๊ะ แถมยังสั่งอาหารมาเพิ่มเป็นชุดเนื้อเซตใหญ่

“น้องชาโกรธอะไรพี่หรือเปล่า" ชายหนุ่มทิ้งเวลาไปสักระยะ แน่ใจแล้วว่าหญิงสาวตรงหน้าคงมีเรื่องขุ่นเคืองเขาแน่ๆ ถึงได้เอ่ยถามออกไปตรงๆ สายตาจ้องจับสังเกตอากัปกิริยาของอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลา

ฌาร์ริญณ์ถอนหายใจ จงใจวางตะเกียบลงบนถ้วยเสียงดัง แล้วหยิบที่คีบ คีบเนื้อหมูลงบนตะแกรงปิ้งย่าง ไม่คิดจะตอบอะไร เพียงแค่เหลือบสายตามองคนตรงหน้าเล็กน้อย แล้วตั้งหน้าตั้งตาทานจนอิ่ม จึงจะลุกไปจ่ายเงิน

เขมกรที่เตรียมรออยู่แล้ว รีบชิงไปที่เคาน์เตอร์ ยื่นบิลที่พนักงานให้ไว้แต่แรกสำหรับคิดเงินกับพนักงาน จ่ายเงินเสร็จสรรพถึงได้รีบก้าวเท้ายาวๆตามหญิงสาวที่หุนหันเดินออกไปตั้งแต่เห็นเขาทำตัวเป็นป๋าจ่ายเงินแทนเธอไปเรียบร้อยแล้ว

“น้องชา...รอพี่ก่อนสิ"

“ทำไมต้องรอคะ” หล่อนหันมาถามเขาหน้าตึง ในขณะที่ร่างสูงเบรกตัวเองตัวแทบโก่งเพราะไม่คิดว่าเธอจะหยุดเดินแล้วหันกลับมาตอบเขากะทันหัน

“อ้าว..."

ฌาร์ริญณ์มองหน้าเขาแล้วนิ่งไปอยู่หลายนาที ก่อนจะถอนหายใจแรง รู้อยู่หรอก ว่ากำลังทำตัวงี่เง่าอยู่ เพียงแค่เห็นเขาคุยกับใครแล้วทิ้งให้เธอนั่งรอ หิวก็หิว มันก็เลยพาลเอาอย่างไร้เหตุผล รู้ตัวทุกอย่าง

ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย จะไปขุ่นเคืองเขาก็ดูจะงี่เง่าไร้เหตุผลเกินไป

“จะไปหาน้องวาวาเลยหรือเปล่าคะ" เมื่อได้ยินคำถามนั้น สีหน้ากังวลเมื่อครู่จึงเริ่มจางหาย ปรากฏเป็นรอยยิ้มเล็กๆ เอ่ยเสียงทุ้มนุ่ม

“งั้นก็ไปกันเลยครับ ป่านนี้พยาบาลน่าจะพาเข้านอนแล้วล่ะ"

กว่าจะฝ่ารถติดมาถึงคอนโดหรูติดริมน้ำเจ้าพระยาเวลาก็เกือบ สามทุ่ม หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ตลอดทางเธอได้แต่นั่งเกร็ง ไม่พูดไม่จา สมองคอยแต่คิดกังวลไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เมื่อไม่กี่วันก่อน

ในขณะที่เขาเองก็ไม่ได้ซักถาม หรือชวนคุยอะไร เพียงแต่ขับรถไปเงียบๆ จนกระทั่งมาถึง

สองเท้าเล็กก้าวเดินตามเขาเข้ามาในลิฟต์เพื่อไปยังชั้นเกือบสูงสุด เป็นชั้นที่สามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ของกรุงเทพฯ ได้เกือบสามร้อยหกสิบองศา ด้วยหัวใจเต้นแรง อดรู้สึกประหม่าไม่ได้ เพราะเมื่อหลายวันก่อนเธอก็เดินตามเขามาเงียบๆเช่นนี้ ต่างกันตรงที่วันนั้นเขาเดินจูงมือเธอ คอยโอบประคองมาจนตลอดทาง