“ความเจ็บปวดของพี่คือการที่ถูกน้องสาวตัวเองขอแบ่งผู้ชายใช้ไงล่ะ”
นัยส์ตาที่อัดแน่นไปด้วยความผิดหวังของฉันมองหน้ายัยพันซ์จนพูดจบ ก่อนจะดึงมือหมอนั่นให้เดินตามฉันออกมาจากบ้าน
ตอนนี้ฉันไม่แคร์อะไรอีกแล้ว
“ใส่หมวกด้วย”
ฉันส่งหมวกกันน็อกให้คนที่เอาแต่เดินตามฉันท่าเดียวโดยที่ไม่ยอมพูดอะไรบ้าง หมอนั่นรับหมวกกันน็อคไปอย่างว่าง่าย
“จะกลับบ้านใช่มั้ย”
ฉันถาม
“ไม่ครับ”
“แล้วนายจะไปไหนเห็นเมื่อกี้บอกว่าจะกลับไปอ่านหนังสือไม่ใช่หรอ”
ฉันหันหลังไปหาคนที่ยังยืนอยู่ท้ายรถ
“ที่จริงช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีสมาธิอ่านหนังสือหรอกครับเพราะผมมัวแต่คิดถึงใครบางคนอยู่”
เจ้าของน้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยพร้อมกับแย่งกุญแจรถไปจากมือฉัน
“นายหมายถึงยัยพันซ์น่ะหรอ”
ฉันแสร้งถามดู
“คนนี้ต่างหากล่ะครับ”
ริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันของฉันถูกหมอนั่นครอบครองเอาไว้ด้วยจูบที่แสนละมุน
“นี่มันหน้าบ้านฉันนะถ้าแม่หรือใครมาเห็นเข้าจะทำ
