เป็นอีกเช้าที่นารีกานต์ตื่นขึ้นมาอาเจียนเปรียบเสมือนนาฬิกาปลุกที่ถูกตั้งไว้ ปลุกอัคคีให้ตื่นขึ้นมาเช่นเดียวกัน ภาพของนารีกานต์ยืนโก่งคออาเจียนอยู่ในห้องน้ำดูเหมือนจะเป็นภาพชินตาไปเสียแล้วสำหรับอัคคี ร่างสูงเดินเข้ามายืนซ้อนด้านหลังลูบแผ่นหลังบางเบาๆ และรวบผมยาวสลวยเอาไว้อย่างนี้เป็นประจำทุกเช้า
เมื่ออาเจียนจนพอใจและล้างหน้าล้างปากเสร็จเรียบร้อย อัคคีก็จะอุ้มนารีกานต์กลับมาเตียงนอนทุกวันเช่นเดียวกัน สิ่งเหล่านี้กลายเป็นกิจวัตรประจำวันของคนทั้งคู่ไปเสียแล้ว
“วันนี้อยากไปไหนไหม” เอ่ยถามคนที่นั่งพิงหัวเตียงมองมาที่ตน
“ถ้าอยากไป คุณจะพาฉันไปเหรอ”
“ก็บอกมาก่อนว่าจะไปไหน”
“อยากไปบ้านริมน้ำ” และนั่นก็ทำให้อัคคีนิ่งเงียบไป ใบหน้าของชายหนุ่มเผลอแสดงความนิ่งเรียบออกมาอย่างไม่รู้ตัว มองนารีกานต์ด้วยสายตาเป็นคำถาม
ซึ่งนารีกานต์ก็คิดเอาไว้อยู่ก่อนแล้วว่ายังไงอัคคีก็ไม่ยอมให้เธอไปเหยียบที่นั่นอีกแน
