“ฮื่อๆ อึก...ฮื่อ แม่จ๋า” เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวดของเด็กดังลอยเข้ามาในโสตประสาทของคนที่หมอสติให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ร่างบางยันตัวลุกขึ้นนั่งกวาดสายตามองฝ่าความมืดสลัวรอบกาย พยายามเพ่งสายตามองหาเสียงร้องของเด็กนั้น
“ทำไมมืดจัง” เอ่ยพึมพำออกไปกับตัวเอง เมื่อสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบกายเต็มไปด้วยความมืด มีเพียงแสงสว่างเล็กน้อยเท่านั้นที่สาดส่องเข้ามาบริเวณที่เธอนั่ง
“แม่...อึก...แม่หนูเจ็บ ฮื่อๆ” เสียงของเด็กเอ่ยออกมาพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ยังคงดังขึ้นไม่ยอมหยุด พร้อมกับมีมือเล็กมาจับมือของนารีกานต์เอาไว้ นารีกานต์หันขวับกลับไปมองมือของตัวเองในทันใด และสิ่งที่เห็นคือมือเล็กของเด็กผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านข้าง เนื้อตัวปราศจากเสื้อผ้าใบหน้าน่ารักน่าชังเต็มไปด้วยคราบน้ำตา มืออีกข้างกำลังยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาตัวเองปรอยๆ
“หนูเรียกฉันว่าอะไรนะ” เอ่ยถามออกไปอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าเธอไม่ได้ห
