นารีกานต์ใช้เวลาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่ร่วมสองอาทิตย์ในการรักษาตัวและพักฟื้นร่างกาย วันนี้คือวันแรกที่หญิงสาวได้ออกมาจากโรงพยาบาล นารีกานต์นั่งมองชุดคลุมท้องที่วางอยู่บนเตียงนอนด้วยน้ำตาเอ่อคลอ ยื่นมือไปหยิบชุดคลุมที่พระอัคคีซื้อมาให้วันนั้น หัวใจก็บีบรัดเจ็บไปหมดทั้งใจ น้ำตาที่เอ่อคลอไหลออกมาอย่างไม่กลั้นไว้ไม่ไหว ทั้งที่คิดว่าตัวเองเข้มแข็งมากขึ้นจากเดิมแล้วแท้ๆ แต่เมื่อหวนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นคราใดความอ่อนแอก็ถาโถมเข้าใส่ทุกครั้งไป
นางจำปาเปิดประตูห้องนอนของบุตรสาวเข้ามา เห็นภาพบุตรสาวนั่งกอดชุดคลุมไหล่สะท้านจากการกลั้นเสียงสะอื้นก็นึกสงสาร เดินเข้ามานั่งลงข้างบุตรสาวและดึงเข้ามากอดเอาไว้
“แม่...”
“แม่รู้ลูกแม่รู้ ทุกสิ่งทุกอย่างต้องใช้เวลา ไม่มีใครลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ในเวลาอันสั้นหรอกนะลูก” นารีกานต์พยักหน้ารับในอ้อมกอดอบอุ่นนั้น ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย
“หลานแม่เขาไปสบา
