เสียงสะอื้นยังคงดังขึ้นต่อเนื่องไม่ขาดสายตั้งแต่เช้าล่วงเลยมาจนถึงเย็น นารีกานต์ยังคงนอนอยู่เตียงนอนร้องไห้ด้วยความเสียใจ หัวใจของหญิงสาวแตกสลายออกจากกันอย่างไม่ชิ้นดีว็ฎฉ,ซว็ฎฌ,ษ มือที่วางอยู่บนหน้าท้องตัวเองอยู่นานหลายชั่วโมงยังคงวางอยู่อย่างนั้น น้ำตาไหลอาบแก้มลงสู่หมอนจนเปียกเป็นวงกว้าง
นางจำปามองหญิงสาวด้วยความสงสารจับใจ เดินเข้ามานั่งลงข้างเตียงบุตรสาว ยื่นมือไปลูบศีรษะเป็นการปลอบโยนปลอบประโลมจากความโศกเศร้าเสียใจหวังจะให้คลายลงไปบ้าง
“ขมิ้นเอ๊ย หยุดร้องเถอะนะลูก” นารีกานต์มองหน้ามารดาผ่านม่านน้ำตา ยิ่งเห็นหน้ามารดาเธอก็ยิ่งอ่อนแอร้องไห้ออกมามากขึ้นกว่าเดิม
“หนู หนูหยุดร้องไม่ได้ ทำไมเขาต้องเอาลูกหนูไปด้วย ทำไมเขาไม่เอาหนูไปด้วย” นางจำปาถึงกับน้ำตาไหลลงมา
“ถ้าหนูไปแล้วแม่ล่ะลูก แม่จะอยู่ยังไง แม่จะเสียใจแค่ไหน แค่ที่ขมิ้นนอนไม่ได้สติมาเป็นเดือนแม่ก็เจ็บปวดทรมานจนแทบขาดใจ ถ้าหนูไป
