วันต่อมา
09.23 am.
แกร๊ง
"เฮ้อ"
"ไหวไหมเนี่ย?"
ฉันเงยหน้าขึ้นถามเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำแง้มออกอย่างเชื่องช้า ไตรทศโผล่ออกมาราวกับวิญญาณที่เพิ่งกลับจากขุมนรก เส้นผมเปียกรุงรังแนบหน้าผาก เสื้อยืดตัวเมื่อคืนยับย่นดูไม่ออกว่าใส่ไปคลุกอะไรมาบ้าง แววตาเขาหรี่ลงเพราะแสงแดดยามสายแทงเข้าตา เหมือนคนที่เพิ่งจำได้ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้
"แม่ง...ไม่ไหวเลยว่ะแพร เหมือนจะตาย"
ไตรทศเดินช้า ๆ เท้าเปล่ามาที่เตียง ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระมัดระวังเหมือนกลัวโลกจะโคลงเคลงตาม ความงัวเงียปนเวียนหัวแสดงชัดในสีหน้า มือข้างหนึ่งยกขึ้นบีบหว่างคิ้วอย่างคนพยายามดึงสติตัวเอง ก่อนเขาจะล้มนอนลงบนเตียงอีกครั้ง
"ไม่ไหวก็นอนก่อน เดี๋ยวแพรออกไปซื้อยาแก้แฮงค์มาให้"
"อือ รบกวนด้วยครับ"
ไตรทศตอบเสียงอ่อนแรง พร้อมกับหลับตานอนอีกครั้งนั่นทำเอาฉันได้แต่ถอนหายใจ เพราะเมื่อคืนเขากับพวกพี่ชัยและยิวดื่มหนักกั
