วันก็แอบเรียกร้องหาความตายอยู่เงียบๆ…ตัดพ้อความตายว่าทำไมมันมาถึงช้าเหลือเกิน?
“ครับ...ขอโทษครับ ถ้าผมมารบกวนคุณ” ชายหนุ่มรู้สึกผิด ที่ทำให้การป้อนข้าวต้องสะดุดลง สายตาของรินนรีทำให้เขาต้องชักปลายเท้า ทำทีว่าจะก้าวกลับออกมา
“งั้นผมจะไปรอข้างนอกนะครับ…คุณจะได้ป้อนข้าวท่านต่อ” บอกแล้วก็ทำท่าว่าจะจากไป
“ช่างเถอะ” รินนรีตอบเบาๆ เพราะรู้ว่าผู้เป็นบิดาคงทานอาหารได้ไม่มากไปกว่านั้น ต่อให้ไม่มีเขามาขัดจังหวะก็เถอะ
“ว่าแต่คุณตามมาถูกได้ยังไง ทำไมรู้ว่าฉันอยู่นี่?”
น้ำเสียงถามบ่งบอกถึงความประหลาดใจ ความจริงเขาน่าจะรอเธออยู่ในร้านอาหาร ไม่ควรละลาบละล้วงเข้ามาถึงหลังเรือนซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเธอกับพ่อ
อันที่จริง เธอไม่อยากจะเสียมารยาทกับชายหนุ่ม เพียงแต่ไม่ตอนนั้น แค่ไม่อยากให้สิงห์ต้องมาเห็นภาพอันไม่น่ามองนัก เพราะในขณะที่เขาถาม และมองเห็นทุกอย่างอยู่ตรงหน้านั้น เธอก็กำลังเอาผ้าเช็ดปาก
