ตระกูลดอว์สัน ถ้าแกตัดสินใจเลือกพจน์…ก็โง่เต็มที” กล่าวจบ อรดีก็ยื่นนิตยสารที่มีรูปหนุ่มๆ ตระกูลดอว์สัน อวดความหล่อเหลาอยู่บนปกให้กับลูกสาว
รินนรีจ้องมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกอันแสนสับสน นึกในใจว่า เรื่องที่เธอรับหมั้นพจน์ ก็เพราะความเจ้ากี้เจ้าการของผู้เป็นแม่ทั้งนั้น แล้วจู่ๆ ก็แม่คนเดียวกันนี้อีกนั่นแหละ ที่มองเธอด้วยสายตาตำหนิ…ที่ตัดสินใจเลือกพจน์
“แต่แม่คะ…หนูตกลงรับหมั้นพจน์ไปแล้วนี่คะ”
รินนรีเอ่ยด้วยน้ำเสียงของคนที่เต็มไปด้วยความสับสนลังเล นึกสมน้ำหน้าตัวเองที่บุ่มบ่ามไปตามอารมณ์ ทว่าตอนนั้น…ทุกอย่างรอบตัวล้วนบีบคั้นให้เธอต้องตอบออกไปเช่นนั้น เมื่อนึกถึงความเจ็บป่วยของผู้เป็นบิดา นึกถึงบ้านที่เธออยู่อาศัยมาตั้งแต่เกิด นึกถึงพนักงานอีกหลายชีวิตที่จะต้องตกงาน ถ้าหากร้านอาหารที่ผู้เป็นบิดาพยายามก่อร่างสร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรง ต้องปิดตัวลงในวันหนึ่ง
“ใจเย็นๆ…เรายังพอมีเวลาคิด…จะว
