ผอมเกร็งจนแลเห็นข้อลำอันปูดโปนแบบที่เรียกว่าหนังหุ้มกระดูกโดยแท้จริง รินนรีเอาหลังมือของพ่อมาทาบที่พวงแก้มของเธอเบาๆ แล้วเอ่ยถ้อยคำที่คิดว่าจะทำให้ผู้เป็นบิดาหมดห่วงในตัวเธอเสียที
“พ่อคะ…หนูกำลังจะหมั้นกับพจน์ค่ะ”
หญิงสาวเฉลยออกมาในที่สุด บอกแล้วก็ยิ้ม ทั้งที่รู้ว่าฝืดฝืน เหมือนเป็นเซอร์ไพรส์ที่เธอตั้งใจจะมอบให้เป็นพิเศษกับผู้เป็นพ่อ แต่สภาพของคนที่อยู่ในอาการอัมพาต ทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนกำลังพูดอยู่คนเดียว
“พ่อดีใจไหมคะ?”
เธอถามอีก ทั้งที่รู้ว่าจะไม่ได้คำตอบใดๆ ทั้งสิ้นจากปากของบิดา หากหญิงสาวก็ยังอยากเห็นปฏิกิริยาเล็กๆ น้อยๆ จากดวงตาคู่นั้น ที่ยังพอจะสื่อสารได้
“หนูอยากรู้ว่าพ่อดีใจ…บอกหนูหน่อยสิคะว่าพ่อหมดห่วงและดีใจไปกับหนู พ่อพูดไม่ได้ แต่พ่อกระพริบตาได้นี่คะ หนูจะถาม ถ้าพ่อดีใจ…พ่อกระพริบตานะคะ” บอกข้อตกลงสั้นๆ ที่รับรู้ตรงกัน จากนั้นรินนรีก็ถาม
“พ่อดีใจใช่ไหม?”
ศักดายังคงล
