ไม่กี่นาทีหลังจากศิลาฟื้นก็รีบตามมารอเมียอยู่ที่ห้องพัก ห้องใหญ่ที่เดิมทีเขาจองไว้รอวันคลอดที่จะมาถึง ห้องที่แบ่งโซนพักกับโซนรับแขกไว้อย่างดี
เพื่อนๆ ของศิลาพร้อมกับแขกของเหมยเหมยอย่างเจนิสและสามีรออยู่ที่ห้องรับแขก ส่วนศิลาเองมารออยู่ภายในห้องพักฟื้น หลังจากนั้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมงคุณหมอก็พาตัวเมียเขาเข้ามา...
ศิลาเองรีบเข้ายืนประกบข้างเตียง จับมือเมียเอาไว้แน่น เช่นเดียวกับเหมยเหมยที่เห็นหน้าสามีก็ร้องไห้ออกมา
"เป็นอะไรคนเก่ง หนูเจ็บเหรอ" คำถามที่ถามออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางโน้มหน้าเข้ากดจูบที่หน้าผากมนเชิงปลอบโยน
"ลูกหน้าเหมือนศิลามากเลย..ฮึก ได้ไงกัน เหมยอุ้มท้องมาตั้งเก้าเดือนนะ" ประโยคของคนน้องที่พูดออกมาทำพ่อเลี้ยงศิลาที่ได้ยินยกยิ้มออกมา ก่อนจะละสายตาไปสำรวจบนตัวของภรรยาด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ได้เจ็บตรงไหนใช่ไหมคะ"
"ไม่ค่ะ แค่ตื้นตันใจ..พ่อเลี้ยงดีใจไหม"
"ดีใจ ที่สุดในชีวิตข
