สี่ปีต่อมา
"มะมี๊ ปะป๊าปายไหน" ร่างเล็กที่นอนอยู่กลางเตียงตื่นขึ้นมากวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องแล้วไม่เจอผู้เป็นป๊าก็รีบหันไปเอ่ยถามมะมี๊ที่นอนอยู่ข้างตัว
"ปะป๊าน่าจะลงไปสั่งงานพี่ๆ บอดีการ์ดค่ะ เดี๋ยวก็ขึ้นมา"
"พี่ไปหาป๊า" ธีโอ ลูกชายวัยสี่ขวบที่ติดปะป๊าอย่างกับอะไร ทั้งที่ทั้งเธอและศิลาก็เลี้ยงลูกชายเหมือนกัน ใช้เวลาอยู่กับลูกชายพอๆ กัน แต่เพราะศิลาตามใจลูกมาก อยากได้อะไรก็หามาให้ อยากไปไหนก็พาไปทันทีจนบางครั้งอะไรที่มันเกินไป เหมยเหมยเองก็ต้องห้ามต้องปรามต้องดุ... เจ้าธีโอเลยติดปะป๊ามากกว่า แค่ลืมตาตื่นถ้าไม่เจอปะป๊าก็แบะปากเตรียมร้องไห้ได้ทันที...
"พี่ธี เดี๋ยวจะตกบันไดเอา เดี๋ยวมะมี๊พาลงไปค่ะ ไม่ต้องรีบ"
"ฮึก ปะป๊า" เหมยเหมยเองรีบหยัดตัวลุก เข้ามากอดตัวลูกชายที่วิ่งมาเกาะประตู จะวิ่งออกจากห้องลงไปหาปะป๊าเองแต่กลับโดนมะมี๊ห้ามเอาไว้ก่อนเลยทำได้แค่ยืนเบะปากน้ำตาคลออยู่ เหมยเหมยเองถึงต้
