“แต่กู...”
“วันนี้กูจะเมาเป็นเพื่อนมึงเอง จำเอาไว้ว่าผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียวในโลก อย่าให้ใจกับคนที่มองข้ามหัวใจของมึง เชื่อกู”
กุลวุฒิยื่นแก้วเหล้ามาให้เพื่อน จิณณ์มองแก้วในมือนั้นครู่หนึ่งก่อนจะรับมาดื่มไปเกือบครึ่งแก้ว แม้ในใจตอนนี้มันร้อนรนจนแทบทนไม่ไหว แต่เพื่อนรักของเขาพูดถูก ผู้หญิงสำส่อนคนนั้นไม่มีค่าพอให้คนอย่างเขาต้องเสียใจหรือเสียน้ำตา!
จิณณ์พยายามท่องคำนั้นเอาไว้ในใจ กระทั่งเมาจนแทบไม่ได้สติ กุลวุฒิจึงได้พาเขากลับ แต่ไม่ได้กลับไปที่ห้องของจิณณ์เพราะตอนนี้เจ้าของห้องคงจะเมาจนจำรหัสผ่านประตูไม่ได้ เขาจึงได้พาเพื่อนรักไปที่บ้านของเขาแทน
เช้าวันต่อมา
จิณณ์ตื่นขึ้นมาในตอนบ่ายพร้อมกับอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรงเพราะเมื่อคืนดื่มหนักที่สุดในชีวิต ชายหนุ่มนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงในห้องรับแขกที่บ้านกุลวุฒิแล้วก็เอาแต่มองเพดานห้องสีขาวด้วยหัวใจที่ว่างเปล่า
เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างเต
