เวลาผ่านไปราวสิบนาที ดารภาก็กลับมาพร้อมอาหารที่เขาต้องการ
“ได้แล้วค่ะ กะเพราปลาดอลลี่ไข่ดาวไม่สุกรวมแปดสิบเก้าบาทค่ะ”
เธอยื่นถุงข้าวกล่องที่แยกกับข้าวใส่ถุงและข้าวเปล่าอยู่ในกล่องให้กับเขา จิณณ์จึงได้ยื่นธนบัตรใบละหนึ่งพันบาทมาให้กับเธอ
“รอเงินทอนสักครู่ค่ะ”
“ไม่ต้องทอน ที่เหลือฉันให้ทิป” บอกแค่นั้นเขาก็ก้าวออกไปจากร้านแล้วขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
ดารภาก้มลงมองเงินในมือแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ เพราะคิดว่าอีกไม่กี่นาทีเขากับแฟนก็คงจะได้เจอกัน ได้กินข้าวด้วยกัน และอาจจะป้อนให้กันด้วย จากนั้นก็คง...
เธอบอกตัวเองว่าให้เลิกคิดฟุ้งซ่าน ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไรกันมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ เมื่อคิดได้อย่างนั้นเธอก็นำเงินไปเก็บที่เครื่องคิดเงินแล้วนำไม้กวาดมากวาดพื้นพร้อมกับปิดประตูร้านลงครึ่งหนึ่ง จากนั้นก็ไปนำไม้ถูมาถูพื้นต่อพยายามทำตัวให้ยุ่งๆ เข้าไว้ จะได้ไม่ต้องคิดถึงคนใจร้ายคนนั้นให้เจ็บช้ำใจอีก
