ตอนที่ 4 งานพิเศษ (3)
1105 คำ
เจอกันไม่ถึงชั่วโมง มันก็ดูแปลกๆ ไปหน่อย
“แสนนึง พอมั้ย?”
จิณณ์เสนอตัวเลขที่ทำเอาเธออึ้งไปพักใหญ่ และเมื่อเห็นเธอยังเงียบไม่ตอบรับเขาก็เลยเสนอตัวเลขใหม่ให้
“งั้นสองแสน แต่เธอต้องทำให้ปู่ฉันเชื่อให้ได้นะ ว่าเราสองคนเป็นแฟนกันจริงๆ” เขาบอกพร้อมมองสบตาเธออย่างจริงจัง
“สะ...สอง...สองแสน”
หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ ความจริงเธอคิดจะตอบรับตั้งแต่แสนแรกแล้ว แต่เพราะมัวแต่ตกใจอยู่เลยยังไม่ได้ตอบตกลงไป ตอนนี้พอเขาจะให้สองแสน เธอจึงไม่มีอะไรให้ลังเลอีก
“ว่าไงล่ะ จะรับไม่รับ” จิณณ์ถามเสียงเครียด
“ระ...รับค่ะ หนูรับงานนี้ แล้วหนูต้องทำอะไรบ้างคะ”
ได้ยินอย่างนั้นสามหนุ่มก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนที่จิณณ์จะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“เริ่มจากทำความรู้จักกันก่อน ฉันชื่อจิณณ์...จิณณ์ ชัยบดินทร์ เธอล่ะชื่ออะไร”
“ดาวค่ะ หนูชื่อดาว ดารภา พิมลลักษณ์”
เธอตอบพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยน เป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงได้อย่างไม่น่าเชื่อ
นี่เขา...เป็นบ้าอะไรไปล่ะเนี่ย?
ดารภายืนรอจิณณ์อยู่ที่หน้าไนต์คลับในเวลาเกือบตีสาม เขาบอกว่าจะมารับเธอในเวลาที่เธอเลิกงาน ซึ่งก่อนหน้านี้สามหนุ่มได้เช็กบิลไปตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว
หญิงสาวหันมองไปทางขวามือแต่ก็ยังไม่มีรถแท็กซี่คันไหนขับเข้ามาจอดตรงหน้าเลยสักคัน มีแต่รถที่แวะมารับลูกค้าคนอื่นๆ แล้วก็ขับผ่านเธอไป
“หรือว่าเราจะโดนเค้าอำเล่นกันนะ เฮ้อ...คิดๆ ไปแล้วจะมีใครบ้ามาจ้างเป็นแฟนตั้งสองแสน แกโดนลูกค้าแกล้งแล้วมั้ยล่ะยัยดาว”
หญิงสาวบ่นอุบ เคยได้ยินว่ามีพนักงานเสิร์ฟคนอื่นที่เคยโดนแขกแกล้งอยู่บ่อยๆ บ้างก็แกล้งบอกว่าจะพาไปทำงานที่ต่างประเทศ พาไปเป็นดาราหรือนางแบบบ้างล่ะ สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักอย่าง
สงสัยว่าคราวนี้จะเป็นเธอที่กลายเป็นของเล่นของคนรวยสินะ?
ตีสามสิบห้านาทีแล้วแต่ก็ยังไร้วี่แววของผู้ชายคนนั้น เธอจึงได้มองหาแท็กซี่คันที่ว่างแล้วโบกมือเรียก แต่ยังไม่ทันที่แท็กซี่จะมาถึงตัว ก็มีรถหรูคันหนึ่งแล่นปาดหน้าแท็กซี่คันนั้นจนเกือบจะโดนชนท้ายอยู่รอมร่อ แน่นอนว่าสิ่งที่เจ้าของรถหรูทำสร้างความไม่พอใจให้คนขับแท็กซี่เป็นอย่างมาก จนคนขับต้องลงมาโวยวายเจ้าของรถหรู
“เฮ้ย มึงอยากมีเรื่องเหรอวะ ขับรถปาดหน้าคนอื่นเค้าอยากตายมากหรือไง” คนขับแท็กซี่ยืนโวยวายแล้วชี้ไปทางกระจกข้างคนขับ แต่เมื่อจิณณ์เปิดประตูลงมา เขาก็หันมามองหน้าเธอครู่หนึ่งก่อนจะหันไปคุยกับคนขับแท็กซี่
“ขอโทษด้วยครับพอดีผมรีบมารับแฟนน่ะ นี่ค่าตกใจครับหวังว่าคงจะพอใจ” เขาบอกอย่างสุภาพแล้วยื่นแบงก์สีเทาให้คนขับแท็กซี่ปึกหนึ่ง และนั่นก็ทำให้คนขับเปลี่ยนสีหน้าในทันที
“รู้ตัวว่าผิดก็ดีแล้ว คราวหน้าก็อย่าทำอีกล่ะคุณ” พูดแค่นั้นเขาก็รับเงินแล้วก้าวขึ้นรถ ก่อนจะขับออกไปอย่างรวดเร็ว คล้ายกลัวว่าจิณณ์จะเปลี่ยนใจ
เมื่อเคลียร์กันเรียบร้อย จิณณ์จึงได้เดินมาหาเธอ
“ไหนว่าจะรอไง ทำไมเรียกแท็กซี่ล่ะ”
“เอ่อ...ดาวเห็นว่ามันดึกแล้วแต่คุณไม่มาซะทีก็เลยคิดว่าคุณคงแกล้งอำเล่นน่ะค่ะ”
“ฉันไม่เคยอำใคร แค่ขับรถไปส่งเพื่อนที่บ้านมันมาแล้วนั่งดื่มกันต่อจนลืมเวลาน่ะ ขึ้นรถสิ คืนนี้เราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาว อ้อ ขอเลขบัญชีเธอด้วย จะได้โอนเงินส่วนแรกให้ก่อน เสร็จงานแล้วก็ค่อยโอนส่วนที่เหลืออีกที”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณค่อยโอนทีเดียวก็ได้ หนูยังไม่แน่ใจเลยว่าจะทำหน้าที่แฟนปลอมๆ ของคุณได้ดีรึเปล่า”
“เธอแน่ใจนะว่าจะขึ้นรถไปกับฉันโดยที่ยังไม่ได้เงินสักบาท เกิดฉันพาเธอไปทำมิดีมิร้ายขึ้นมาล่ะ ไม่คิดว่ามันจะเสี่ยงไปหน่อยเหรอ”
ได้ยินที่เขาพูดก็เหมือนเธอเพิ่งนึกถึงประเด็นนี้ขึ้นมาได้ ก่อนหน้านี้อยู่กับพวกเขาตลอดก็เลยคิดว่าไม่มีอะไร เพราะพวกเขาก็ไม่ได้ล่วงเกินเธอแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้มันต่างไป เธอกำลังจะขึ้นรถไปกับคนแปลกหน้า และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะสามารถไว้ใจเขาได้แค่ไหน พอคิดได้อย่างนั้นเขาก็ได้เห็นความลังเลใจที่แสดงออกมาในแววตาของเธอ
“เอ่อ...แล้ว...คุณจะพาหนูไปคุยที่ไหนคะ” นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เธอลืมถาม พอเขาบอกว่าจะมารับเธอก็ไม่ได้สนใจเรื่องอื่นแค่คิดว่ากำลังจะได้เงินก้อนใหญ่เท่านั้น
“ที่ห้องฉัน และไม่ใช่แค่คุยนะ คืนนี้เธอต้องนอนที่ห้องฉันด้วย เพราะพรุ่งนี้เราจะออกจากห้องไปพร้อมกัน ฉันต้องพาเธอไปเปลี่ยนลุกส์ใหม่สักหน่อยก่อนจะพาไปพบคุณปู่”
“นอน...นอนที่ห้องคุณเหรอคะ”
“ใช่ บอกแล้วไงว่าก่อนจะถึงพรุ่งนี้เรามีเรื่องต้องเตี๊ยมกันอีกเยอะ เธอจะไปเจอปู่ของฉันโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับฉันเลยไม่ได้ จะให้มานั่งคุยพรุ่งนี้ก็กลัวว่าจะไม่ทัน อีกอย่างฉันก็ไม่อยากให้เธอตื่นเต้นเกินไปจนลืมเรื่องที่จะพูดน่ะ ถ้าเราไม่รู้จักทำตัวสนิทกันไว้ ปู่คงไม่เชื่อว่าเราคบกันจริงๆ”
“หนูเข้าใจค่ะ”
“แล้วสรุปว่ายังไง จะให้โอนส่วนแรกไปก่อนมั้ยเพื่อความสบายใจ”
“ก็...แล้วแต่คุณละกันค่ะ”
“งั้นบอกเลขบัญชีมา”
เขาบอกพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เมื่อได้ยินเธอบอกเลขบัญชีและชื่อธนาคารเขาก็กดโอนเงินเข้าบัญชีของเธอทันทีหนึ่งแสนบาท และนั่นก็ทำให้เธอสบายใจขึ้น
- ผู้เขียน
