“ค่าอะไรเหรอคะคุณจิณณ์ ถ้าเป็นค่าเทอมคุณให้หนูแล้วนะคะเมื่ออาทิตย์ก่อน”
ดารภามองเช็คเงินสดที่เขายื่นส่งมาให้ด้วยความสงสัย เพราะยังมองไม่เห็นตัวเลขที่กรอกเอาไว้บนเช็คใบนั้น
“ค่าจ้างสำหรับหนึ่งปีที่ผ่านมา จากนี้ไปเธอเป็นอิสระแล้ว เก็บข้าวของของเธอให้เรียบร้อย พรุ่งนี้ก็ย้ายออกจากคอนโดฉันได้เลย” เขาบอกด้วยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนการเลิกจ้างพนักงานธรรมดา ทั้งที่งานของเธอมันไม่ธรรมดาเลยสักนิด
“อะ...อะไรนะคะ หนูทำอะไรผิดเหรอคะคุณจิณณ์ ทำไมถึง...”
“เธอไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกดาว แต่ตอนนี้คนของฉันกลับมาแล้ว เราตกลงกันแล้วนี่ว่าถ้าเฟิร์นเค้ากลับมาเมื่อไหร่ เธอก็จะไปจากฉันทันที”
“แต่คุณไม่ได้พูดถึงเธออีกเลย หนูนึกว่าคุณ...ลืมเธอได้แล้วซะอีก”
“ฉันจะลืมผู้หญิงที่ฉันรักได้ยังไงกันล่ะ”
“แล้วหนูล่ะคะ คุณไม่ได้...”
“จำวันแรกที่เราคุยกันได้มั้ย หน้าที่แฟนของเธอมันเป็นของปลอม เพราะฉะนั้น...อย่าอินเกิน”
บอก
