เขาหยิบเช็คขึ้นมาแล้วก็ค่อยๆ ฉีกมันออกทีละชิ้นก่อนจะโยนลงถังขยะ จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับตาลงอย่างคนที่หมดแรง
กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...
เสียงโทรศัพท์ที่ดังในตอนเช้า ปลุกให้จิณณ์ค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดศีรษะอยู่ไม่น้อยเพราะเมื่อคืนนอนดึกเกินไป
(“ฮัลโหล”)
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายโดยไม่ได้มองเบอร์คนที่โทรเข้ามาด้วยซ้ำ
(“มอนิ่งค่ะพี่จิณณ์ เฟิร์นโทรมาปลุกรึเปล่าคะเนี่ย”)
(“อ้อ เฟิร์นเหรอ โทรหาพี่แต่เช้ามีอะไรครับ”)
(“พอดีว่าเช้านี้เฟิร์นทำข้าวต้มปลาน่ะค่ะ จำได้ว่าพี่จิณณ์ชอบกินปลา เลยอยากจะหิ้วไปฝาก พี่จิณณ์ยังพักที่เดิมมั้ยคะ”)
(“เอ่อ...ครับ พี่อยู่ที่เดิม”)
(“งั้นดีเลยค่ะ อีกสิบนาทีเจอกันนะคะ เฟิร์นอยู่บนรถแล้วค่ะ”)
แล้วเธอก็กดวางสายไป ทำให้เขาจำต้องลุกขึ้นมาจากที่นอนเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแม้จะยังง่วงแสนง่วงก็ตาม แต่เมื่อลุกขึ้นแล้วเจอกับกล่องกระดาษหลายใบที่วา
