กว่าฉันจะผละตัวออกมาจากนิกกี้ กว่าฉันจะเรียกสติสตังของฉันให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด
"รีบกลับนะ" เสียงที่ดังอยู่ทางด้านหลัง ส่งผลให้ฉันหันกลับไปมองอย่างอดไม่ได้ เห็นหมอนั่นขยิบตาให้ฉัน ฉันจึงหันกลับมาทางเก่า รีบคว้าเอาสายกระเป๋ามาคล้องบ่า ไม่กล้าสบตากับหมอนั่นนานๆ กลัวหลุดแสดงอาการน่าอายออกไป
และในจังหวะที่ฉันปลดล็อคประตูห้องให้เปิดออก ฉันกลับต้องเบิกตากว้าง เมื่อฉันพบว่า มีคนยืนอยู่หน้าห้องตรงข้ามกับฉันพอดิบพอดี
"น้องมิ้นท์" แม่ของนิกกี้ที่ยืนอยู่ยิ้มกว้างให้ฉัน ฉันรีบยกมือสวัสดีท่าน แล้วหันกลับไปหาอีกคนที่อยู่ด้านใน
นิกกี้ยังคงยิ้มให้ฉันแบบเดิม เขาก็คงจะเห็นเหมือนกัน ว่าแม่ของเขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน แต่หมอนั่นก็ไม่ได้หลุดแสดงท่าทีตกใจ หรือแสดงปฏิกิริยาใดๆ ออกมา
"จะกลับแล้วเหรอลูก"
"ค่ะ พอดีหนูมีเรียน"
"อ๋อ เสียดายจัง เลยไม่ได้กินข้าวด้วยกันเลย แต่ไม่เ
