"ทำไมต้องขนาดนั้น รอกลับด้วยกันไม่ได้จริงๆ หรือไง" นิกกี้ใช้น้ำเสียงเหมือนเริ่มไม่พอใจ แต่ตอนนี้ ฉันไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำด้วยจริงๆ
ฉันจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเอากระเป๋ามาคล้องบ่า แต่ทว่า นิกกี้ก็คว้าแขนของฉันเอาไว้แบบเดิม
"คุยกันก่อน"
"ค่อยคุยได้ไหมนิก เดี๋ยวฉันโทรหา"
"โทรกลับไปถามอาการแม่ก่อนได้ไหม ฉันขอ ถ้ารุนแรงจริงๆ ค่อยกลับตอนนี้เลยและฉันจะไม่ห้ามเธอเลย"
"นิก..." แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยอะไรออกไปด้วยซ้ำ เสียงโทรศัพท์ก็แทรกเข้ามา
ครืดด~ ครืดด~
"ฮัลโหลพี่โม"
[อื้อ พี่อยู่ใต้คอนโดแล้ว ว่าแต่ว่า คอนโดใครวะ ของเพื่อนคนไหน]
คำถามนั้น ส่งผลให้ฉันเงยหน้ามองนิกกี้อีกครั้ง หมอนั่นมองฉัน สีหน้าไม่โอเคเลยสักนิด
"ค่อยคุยละกัน เดี๋ยวมิ้นท์ลงไป"
สิ้นคำพูดของฉัน นิกกี้ก็ปล่อยมือออกจากแขนของฉันทันที ฉันกดวางสาย แล้วคว้าแขนของหมอนั่นเอาไว้แทน
"มีเหตุผลหน่อยสินิก เรื่องนี้มันไ
