@โรงพยาบาล
"อ้าว ก็นึกว่าใครมา" เสียงงัวเงียของพี่โมดังขึ้น ฉันมองไปหาคนเป็นพี่ชายเพียงนิด เห็นพี่โมสางผมตัวเองลวกๆ แล้วมองมาที่นิกกี้ไม่วางตา
"พี่โมรู้จักเพื่อนน้องด้วยใช่ไหม ถ้าอย่างนั้น ก็ไปกินข้าวกันสามคนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวแม่อยู่กับพ่อก็ได้"
"แม่ต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านี่ครับ ทำเองก็ยังไม่ค่อยจะถนัด ถ้าอย่างนั้น ก็ให้ยัยมิ้นท์ช่วยแม่ก็ได้นะครับ ส่วนเพื่อนของน้อง เดี๋ยวผมจัดการให้เอง"
ทันทีที่พี่ชายของฉันเอ่ยคำนั้นออกมา ฉันก็มีความรู้สึกว่า คนที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมาหยุดมองที่ฉัน มองออกว่าสิ่งที่เขาคิดในใจ คืออยากให้ฉันออกไปกับเขามากกว่า ซึ่งแน่นอนว่า การที่เขาเดินทางจากที่นั่นมาถึงที่นี่ ระยะทางตั้งหลายกิโลเมตร เขาไม่ได้จะมาเพียงแต่เยี่ยมแม่ของฉันเท่านั้น แต่สาเหตุมันอาจจะเป็นเพราะฉันที่ไม่รับโทรศัพท์ คนที่ไม่เคยรอคอย หรืออดทนกับอะไรได้แบบนิกกี้ ก็คงจะมาที่นี่เพื่อเคลียร์กับฉันแค่นั
