น้องพี เด็กชายตัวน้อยยังคงถูกกักขังอยู่ในสวนปาล์มรกร้าง ร่างกายเล็กๆ ของเด็กชายนั่งอยู่ใต้ต้นปาล์ม เขาไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้หวาดกลัวอย่างที่แขไขและนายเพิกคาดคิด น้องพีกำลังพยายามคลายเชือกที่มัดมืออย่างเงียบๆ โดยไม่ให้ทั้ง แขไข และ นายเพิก ที่กำลังสาละวนกับการหารือแผนการอยู่ไม่ไกลรู้ตัว
แขไขและนายเพิกยังคงก้มหน้าก้มตาวางแผนการหลบหนี และเตรียมตัวรับมือจากฝ่ายนายอนันต์และอัคคี ที่พวกเขาคาดว่าจะตามมาไม่ช้าก็เร็ว แววตาของแขไขยังคงฉายแววโลภ แต่ก็มีความกังวลฉายชัดขึ้นเรื่อยๆ ส่วนนายเพิกดูเคร่งเครียดกว่าเดิมหลายเท่า
ในขณะที่ทั้งสองกำลังใช้ความคิดกันอย่างหนัก น้องพีก็ใช้ความพยายามและความฉลาดของเขา เขาค่อยๆ ขยับนิ้วเล็กๆ คลายปมเชือกออกทีละน้อย โดยไม่ส่งเสียงหรือขยับตัวแรงจนผิดสังเกต ในที่สุดเชือกที่มัดมือก็หลุดออกได้บางส่วน เด็กชายมองซ้ายมองขวาอย่างรวดเร็ว ดวงตาคู่เล็กกวาดมองหาโอกาสที่จะหลบหนีจากเงื
