ช่วงเย็นของวันเดียวกัน แสงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า บรรยากาศภายในคฤหาสน์ของ นายอนันต์ สิทธิไกวัลย์ ยังคงตึงเครียดแต่ก็เจือด้วยความหวังที่จะคลี่คลายปัญหาทุกอย่างให้จบลงได้เสียที หลังจากที่ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์พร้อมกับ น้องพี ที่ปลอดภัย
ดารินทร์ ซึ่งรอคอยอยู่ที่คฤหาสน์ด้วยใจระทึก เมื่อเห็นน้องพีเดินเข้ามาในบ้านอย่างปลอดภัย เธอก็รู้สึกโล่งใจอย่างสุดซึ้ง ร่างกายที่เคยเกร็งด้วยความกังวลพลันผ่อนคลายลงทันที เธอรีบเข้าไปหาน้องพี กอดเขาไว้แน่นด้วยความเป็นห่วง
"น้องพี ไม่เป็นอะไรใช่ไหมลูก"
ดารินทร์ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลางลูบผมเด็กชายเบา ๆ
"ไม่เป็นไรครับแม่จ๋า ผมปลอดภัยดี"
น้องพีตอบกลับอย่างร่าเริง ยื่นหน้ามาหอมแก้มของมารดาทำให้ดารินทร์ยิ้มออกมาได้ในที่สุด
นายอนันต์ เดินเข้ามาหาอัคคีและนที ที่ยืนอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของนายอนันต์เต็มไปด้วยความขอบคุณ
"คุณนทีครับ ผมต้องขอบคุณ ที่ช่วยเหลือน้องพีเอา
