ใต้เงาจันทร์ 6 พระเอกงิ้ว?
1232 คำ
ใต้เงาจันทร์ 6 พระเอกงิ้ว?
ฉันหายใจไม่ออกแล้วจะตายไหมเนี่ยทำไมเป็นแบบนี้ใครก็ได้ช่วยฉันที
ฉันพยายามสุดฤทธิ์ในการปลุกตัวเองให้ตื่นจากผีอำ รวบรวมแรงที่เหลืออยู่เฮือกสุดท้าย ฮึบ! ฮึบ!
เฮือก! ฉันลืมตาได้ในที่สุด ตอนนี้รู้สึกโล่งมากรีบสูดอากาศเข้าให้เต็มปอด
เอ๊ะ! อะไรอ่ะ
"กรี๊ดดดด! นายเป็นใคร ทำไมมาอยู่ในห้องฉันได้"
สองเท้าของฉันถีบไปที่ท้องน้อยของเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่กำลังนอนดูดจุกของฉันไม่ลืมหูลืมตาอย่างกับเด็กทารกหิวนมแม่ เพราะความตกใจฉันถีบไปอย่างเต็มแรง
"โอ้ย! เจ้าบังอาจกล้าถีบข้าเหรอ"(พูดภาษาจีน)
"ห่ะ!!! ว้อท?"
ฉันถึงกับต้องตาค้างผู้ชายที่กลิ้งลงจากเตียงเพราะฝีมือฉันนั้นไม่ได้พูดภาษาไทย แต่งตัวเหมือนงิ้วที่ฉันเพิ่งไปดูมาเลย แต่ๆ แต่ที่ตาค้างนี้ไม่ใช่เพราะพูดภาษาจีนหรือแต่งตัวเหมือนงิ้วแต่อย่างใด
สิ่งที่ทำให้ฉันตะลึงจนตาค้างก็คือหน้าตาโคตรหล่อที่กำลังทำหน้ามุ่ยไม่พอใจแต่มองดูแล้วกลับน่ารักน่าเอ็นดูจนทำให้ฉันลืมว่าตอนนี้สองเต้าของฉันมันเด้งดึ๋งๆอยู่
ตาคมเฉี่ยวมองมาที่เต้าของฉันอย่างไม่กระพริบตาท่าทางอ่านกินอย่างโจ่งแจ้งและเปิดเผยนั้นทำให้หน้าฉันร้อนผ่าวมือไม้สั่นรีบดึงผ้าห่มมาปิดมันเอาไว้ มิน่าล่ะตอนนั้นฉันรู้สึกหนาวๆ
"มองอะไร"
"นมเจ้าสวยจัง"(พูดภาษาจีน) อมยิ้มเวลาพูด
"นี่มันอะไรของนาย นายเป็นใครฉันถามว่านายเป็นใครเข้ามาในนี้ได้ยังไง" เขาไม่ตอบฉัน ทำหน้างงเหมือนฟังไม่รู้เรื่อง
"นายคือนักแสดงงิ้วเหรอ ตามฉันมาใช่ไหม" ฉันถามไปอีกครั้ง
ผู้ชายคนนั้นลุกขึ้นยืนมองฉันอย่างเต็มตา มองตั้งแต่หัวจรดเท้าจากนั้นก็หันมองรอบๆภายในห้อง
"ที่นี่ที่ไหน" (พูดภาษาจีน)
เขาพูดจีนแต่ถ้าฉันเดาไม่ผิดมันเป็นจีนแมนดารินหรือจีนกลาง ส่วนที่บ้านฉันอาม่า ป๊า พูดจีนกวางตุ้งหรือจีนฮ่องกงมันทำให้ฉันแปลไม่ค่อยได้ฟังเขาไม่ค่อยรู้เรื่อง
แต่สมองอันชาญฉลาดของฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดกูเกิ้ลทรานสเลทไปเลยสิ
ฉันเปิดแอฟแล้วยื่นให้เขาพูด ตอนแรกก็เหมือนงงๆนะแต่ก็พูด สรุปว่าตอนนี้เราสื่อสารกันทางกูเกิ้ลทรานสเลท
"ข้าถามว่าที่นี่คือที่ไหน"
"ที่นี่คือคอนโดของฉันอยู่แถวทองหล่อแล้วนายมาจากไหน ทำไมมาอยู่ในห้องฉันได้"
"ข้ามาจากอิ้งเทียนฝู่ ก่อนหน้านี้จำได้ว่าข้าเข้าร่วมฉลองพิธีสถาปนาจักรพรรดิองค์ใหม่ แต่ข้าเมาแล้วเดินกลับตำหนักแต่ทำไมมาโผล่ที่นี่ได้"
อื้มมม...หล่อนะหล่อมากเลยแต่ไม่น่าเป็นคนเสียสติเลยอ่ะ ถ้าฟ้าจะส่งผู้ชายมาให้ขวัญข้าวก็กรุณาส่งผู้ชายดีๆสติสตังครบถ้วนอย่าเอาแบบเอ๋อๆหรือคนเสียสติมาให้เลยนะ
ไอ้หล่อมันก็หล่อแหละ หล่อมากเลยแต่มาแบบไม่เต็มขวัญข้าวก็ขอบายนะจ๊ะ
"ข้าขอดื่มน้ำได้ไหม เจ้ามีน้ำให้ข้าดื่มหรือไม่"
"มีสิน้ำอยู่ในตู้เย็นเดินไปหยิบเอาเองเลย"
"ตู้เย็นคืออะไร"
"ห่ะ! ไม่รู้จักตู้เย็นแกล้งอำฉันหรือนายไม่รู้จักจริงๆเนี่ย"
"ที่ตำหนักข้าไม่มี แม้กระทั่งในวังของฮ่องเต้จักรพรรดิ์องค์เก่าและองค์ใหม่ก็ไม่มีสิ่งที่ว่านี้"
เอาแล้วเว้ย ฮ่องเต้ก็มาตู้เย็นก็ไม่รู้จักสิบแปดมงกุฎหรือเแล่าวะเนี่ย
"ข้าหิวน้ำจริงๆ ขอดื่มน้ำด้วยเถอะ"
"งั้นก็ตามมา แต่ก่อนจะตามมาหลับตาก่อนฉันขอสวมเสื้อก่อน"
ฉันพานายพระเอกงิ้วคนนี้มาที่ห้องครัวแล้วเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมาให้หนึ่งขวด
"ทำไมภาชนะใส่น้ำดื่มของเจ้าช่างแปลกเช่นนี้"
"ดื่มๆไปเถอะอย่าพูดมากดื่มเสร็จแล้วจะได้ออกไปจากห้องของฉัน"
นายงิ้วก็ดื่มน้ำไปเกือบหมดขวดใหญ่สงสัยจะหิวน้ำจริงๆ
"ข้าขอบใจเจ้ามากนะแม่นาง ข้าชื่อจูอี้อันไม่ทราบว่าเจ้าชื่อแซ่อะไรข้าจะได้เรียกถูก"
"ไม่ต้องก็ได้มั้งไปๆรีบไปเถอะ" ฉันเลยรีบดันนายพระเอกงิ้วออกจากประตูห้องไป
ฉันกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งอาบน้ำอาบท่าตอนแรกตั้งใจว่าจะนอนต่อเพราะเหมือนจะแฮงค์คิดไปคิดมาออกไปหาอะไรดื่มแก้แฮงค์ดีกว่าและที่สำคัญเผื่อฉันจะเจอเนื้อคู่แบบไม่ได้ตั้งตัวเพราะภาระกิจการมีแฟนของฉันยังไม่บรรลุเป้าหมาย
สายเดี่ยวกับกางเกงยีนส์ขาสั้นรองเท้าผ้าใบพร้อมด้วยหมวกแก๊ปอีกหนึ่งใบแค่นี้ก็เป็นอันเสร็จแล้ว ฉันเดินสำรวจน้ำไฟจากนั้นก็ออกจากห้อง
"อ้าว! นาย"
ฉันตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นนายพระเอกงิ้วยังไม่ไปไหนยังแถมยังมานอนหลับอยู่หน้าห้องฉันอีก
เมื่อเขาค่อยลืมตามามองฉันการสนทนาแบบกูเกิ้ลทรานสเลทก็เกิดขึ้นอีกครั้ง
"ทำไมนายไม่กลับบ้าน มานอนอะไรอยู่ตรงนี้"
"ข้าไม่รู้จะกลับยังไง ที่นี่ไม่เหมือนแผ่นดินที่ข้าเคยอยู่"
เอาแล้ว จากที่ฉันจะได้ออกไปเฉิดฉายหาอะไรกินก็ต้องสั่งมากินที่ห้องและก็ต้องสั่งเผื่อนายพระเอกงิ้วนี้ด้วย
ฉันพานายพระเอกงิ้วกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เพราะอะไรก็ไม่รู้ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาไม่มีเภทภัยอันตราย
ในช่วงที่รออาหารมาส่งฉันเลยถือโอกาสซักไซ้ประวัติเขาเลย
"ถามจริงๆนะแล้วให้นายตอบฉันตามจริงด้วย"
"เจ้าจะถามข้าเรื่องอะไร ข้าจะตอบทุกๆเรื่องและตามความจริงทุกประการ"
"นายชื่ออะไร บ้านอยู่ที่ไหน เป็นลูกเต้าเหล่าใคร แล้วมาที่นี่ทำไม"
"ข้าเคยตอบเจ้าแล้วนิ่" ทำหน้ากวนใส่ด้วย
"ถามอีกรอบ ขอความจริง"
"ข้าชื่อจูอี้อันเป็นบุตรคนที่เก้าของอดีตฮ่องเต้หมิงซีจง ใครๆก็เรียกข้าว่าอ๋องอี้ ตระกูลจูคือตระกูลที่ยิ่งใหญ่แห่งราชวงศ์หมิงและสืบถอดการครองราชย์จากรุ่นสู่รุ่นจนถึงปัจจุบัน และเมื่อวานลูกของพี่ชายคนโตของข้าพึ่งขึ้นครองราชย์ เราได้เฉลิมฉลองกันจนเมาและพอข้ารู้สึกตัวข้าก็อยู่ที่นี่แล้ว..."
ท่าทางตื่นเต้นของฉันทำให้นายพระเอกงิ้วหยุดพูดแล้วหันมามองฉัน
เมื่อมองมาแบบนั้นตาสบตา แถมมองมาที่หน้าอกฉันด้วยแม้ว่าฉันจะเป็นสาวมั่นแค่ไหนเจอสายตาอ่านกินแบบนี้ก็อายเหมือนกันนะ
"เอ่อ...เล่าต่อๆได้เลย"
ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!
ไม่ทันที่นายพระเอกงิ้วจะอ้าปากเล่าต่อเสียงออดที่ประตูก็ดังขึ้นสงสัยอาหารมาแล้วแน่เลย
??
- ผู้เขียน
