“นะนาว”
“...”
“นะนาว”
“...”
“นะนาว”
“พี่คีท!” นารินรดาเรียกชื่อคนที่พยายามปลุกเธอให้ตื่นจากความฝัน หลุบตามองมือใหญ่ที่กำลังจับมือเธอด้วยความรู้สึกหลากหลาย ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาไม่ต่างจากความอบอุ่นที่เธอสัมผัสได้จากในฝัน
นารินรดามองมือใหญ่ของสามีด้วยสายตาไหววูบ ก่อนจะร้องไห้ออกมาเสียงดังยิ่งกว่าเดิม
“เป็นอะไร? ฝันร้าย?”
“ค่ะ” เธอพยักหน้าให้เขา พยายามกลั้นเสียงสะอื้น มองเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย หนึ่งในนั้นก็คือเธอดีใจที่เห็นเขา ดีใจที่เขาลุกมาปลุกเธอให้ตื่นจากฝันร้าย และเธอก็ดีใจที่ตัวเองไม่ตายไปอีกครั้ง
ตาย... แค่นึกถึงก็ทำให้เธอหนาวเย็นไปทั่วสรรพางค์
นารินรดาเห็นเขาขยับตัวออกห่างก็รู้สึกใจเสีย คิดว่าเขาจะกลับไปนอนแล้วปล่อยให้เธอจมปลักอยู่กับความเสียใจนี้ต่อ แต่เมื่อเห็นเขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบเอาชุดนอนออกมาใส่ แล้วเดินตรงไปที่ตู้เย็นขนาดเล็กเพื่อรินน้ำดื่มใส่แก้วมาให้เธอก็ค
