และแล้ววันนี้ก็มาถึง... วันที่นารินรดาต้องแสดงละครร่วมกับสามีตามที่ตกลงกันเอาไว้ วันนี้เธอต้องตามสามีไปเยี่ยมท่านเจ้าสัววีรชาญคุณปู่ของเขาที่โรงพยาบาล เนื่องจากเมื่อช่วงเช้าที่ผ่านมาท่านเจ้าสัววีรชาญเกิดอาการหน้ามืดขณะที่กำลังร่ายรำมวยจีนอยู่ที่สนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ คนที่ดูแลต้องรีบพาตัวท่านส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน
นารินรดาเดินไปสำรวจตัวเองหน้ากระจกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเดินออกจากห้อง เมื่อเปิดประตูห้องออกมาก็บังเอิญเจอกับคุณหมอมาเฟียผู้เป็นสามีที่เพิ่งออกจากห้องของตัวเองเช่นกันก็เลยหันไปส่งยิ้มพิมพ์ใจให้ ทว่านอกจากสามีจะไม่ยิ้มตอบยังพูดเสียงนิ่งด้วยประโยคที่เธอไม่เข้าใจ
“ถ้าเธอจะยิ้มแบบนี้ อย่ายิ้มเลยดีกว่า”
“คะ?” นารินรดาเลิกคิ้วถาม นอกจากคนถูกถามจะไม่ตอบแล้วยังเดินจากไปหน้าตาเฉยทำให้นารินรดาที่งวยงงอยู่แล้วงงหนักยิ่งกว่าเดิม ไม่แน่ใจว่าเธอทำอะไรผิด
ยิ้มให้ก็ผิดงั้นเหรอ?
“คุณหนูแสยะยิ้
