ตอนที่ 6 เพิ่งรู้ว่าเธอสั่งพี่ได้
1039 คำ
สองสัปดาห์ต่อมา...
นารินรดารู้ดีว่าคฤหาสน์หลังนี้ใหญ่โตโอ่อ่าและหรูหรามากแค่ไหน ทว่ามันก็ไม่น่าจะมากพอที่จะทำให้เธอกับคุณสามีของเธอไม่เจอหน้าค่าตากันถึงสองสัปดาห์ แต่ทว่ามันก็เป็นไปแล้ว ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ดีและถูกต้อง เป็นสิ่งที่เธออยากให้เกิดขึ้นที่สุด การไม่เจอหน้านายแพทย์วีรินทร์ถือเป็นเรื่องดี เธอแค่อดสงสัยไม่ได้เท่านั้นเอง
จนกระทั่งเมื่อช่วงเย็นเธอถึงรู้ความจริงว่าที่ไม่ได้เจอหน้านายแพทย์วีรินทร์ตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมานับตั้งแต่วันที่เขาก้าวเท้าออกจากห้องนอนส่วนตัวของเธอในวันที่เธอนอนป่วยแท้ที่จริงแล้ว...
สามีของเธอไม่ได้กลับบ้านตลอดทั้งสองสัปดาห์เลยต่างหาก
นารินรดาไม่ได้อยากรู้อยากเห็นไม่สนใจว่าเขาไปไหน สิ่งที่เธอสนใจคือวันนี้เขากลับมาแล้ว และที่เธอเพิ่งจะรู้ก็คือห้องนอนใหญ่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามห้องนอนของเธอคือห้องนอนของเขา ต่อให้พยายามหลบหน้ากันแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องได้เจอกันอยู่ดี
ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการ การเจอกันบ่อยครั้งของเราอาจจะทำให้เธอเจอกับเรื่องที่ร้ายแรงจนเธอนึกไม่ถึงได้ นารินรดาคาดเดาไม่ออกว่าเรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร ทว่าเธอจะไม่มีทางยอมอยู่เฉยๆเป็นฝ่ายตั้งรับอย่างแน่นอน
เธอจะต้องจัดการทุกอย่างให้เบ็ดเสร็จรัดกุม
ถึงจะตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่ข้องเกี่ยวและอยู่ให้ห่างจากคุณหมอมาเฟียจนกว่าจะรู้ว่าเธอเข้ามาอยู่ในโลกนี้ได้ยังไง ซึ่งเธอก็จะใช้วิธีเดียวกันนั้นกลับออกไป แต่ทว่าเท่านั้นมันยังไม่เพียงพอ แค่การที่เธออยู่ให้ห่างจากคุณหมอมาเฟียมันไม่การันตีว่าจะไม่มีเรื่องร้ายเกิดกับเธอไม่ได้การันตีว่าเธอจะปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์
ความกังวลของเธอจะหายไปแบบเบ็ดเสร็จก็ต่อเมื่อเธอได้ตกลงบางสิ่งบางอย่างกับคุณหมอมาเฟียเท่านั้น
และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอพาตัวเองมายืนอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ของห้องนอนฝั่งตรงข้าม นารินรดามองประตูบานใหญ่ที่ปิดสนิทอย่างลังเล ถึงจะตัดสินใจมาดีแล้วทว่าพอถึงเวลาจริงๆก็อดที่จะใจสั่นไม่ได้ ประกายตาคมกริบบวกกับไอเย็นยะเยือกที่ลอยวนอยู่รอบตัวของคุณหมอมาเฟียทำให้เธอลังเล แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจยกมือเคาะประตูจนได้ ถึงมือที่เคาะจะสั่นจนน่าขำแต่เธอก็เคาะมันไปแล้ว
ระหว่างที่ยืนรอคนข้างในมาเปิดประตูก็ก้มหน้าสำรวจความเรียบร้อยของชุดนอนตัวเองอีกครั้ง ชุดนอนเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวสวมทับด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวผูกปมผ้าอย่างแน่นหนาเรียบร้อยราวกับแม่ชีเพิ่งออกจากวัดคือเธอในตอนนี้
นารินรดาไม่ได้กลัวว่าคุณหมอมาเฟียจะมาพิศวาสอะไรในตัวเธอหรอก ถึงเธอจะมั่นหน้ามั่นโหนกว่าตัวเองสวยมากก็ตาม เพราะรู้ดีว่าในสายตาของนายแพทย์ทายาทตระกูลดังไม่มีทางเห็นผู้หญิงคนไหนสวยเลิศเล่อไปมากกว่านางพยาบาลสาวบัวบุษบาอย่างแน่นอน แต่ที่ต้องแต่งตัวรัดกุมเพราะเธอต้องการเซฟตัวเองเอาไว้ก่อน เดี๋ยวเขาจะคิดไปไกลหาว่าเธอมาอ่อย ทั้งที่มันไม่ใช่ความจริง
เรื่องนี้เธอกันไว้ดีกว่าแก้
นารินรดาถึงขั้นอ้าปากค้างดวงตาเบิกกว้างก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเห็นร่างสูงที่เดินมาเปิดประตูอยู่ในชุดผ้าขนหนูพันเอวสอบเหมิ่นเหม่ และต้องกลืนน้ำลายลงคออีกครั้งเมื่อเห็นว่าขอบผ้าขนหนูสีขาวผืนนั้นมันโหลดต่ำจนมองเห็นไรขนเป็นแผงบริเวณหน้าท้องหกแพ็ก เดาได้เลยว่าภายใต้ผ้าขนหนูสีขาวนั้นไม่มีกางเกงตัวน้อย ถ้าโหลดต่ำอีกนิดก็คงไม่พ้นที่เธอจะเห็น...
“มีอะไร!”
น้ำเสียงห้วนจัดบ่งบอกความไม่พอใจเรียกสายตาซอกแซกของนารินรดาให้กลับไปอยู่ที่ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาทันที หญิงสาวยิ้มแห้งให้คนตัวสูงตรงหน้า พยายามเก็บซ่อนความประหม่าเอาไว้ให้มิดชิดไม่ให้ชายหนุ่มเห็น ก่อนจะพูดในสิ่งที่เตรียมมา
“นะนาวมีเรื่องสำคัญอยากคุยกับพี่คีทค่ะ”
“เรื่องอะไร?”
น้ำเสียงทั้งห้วนทั้งเย็นชา ไร้เยื่อใยสุดๆ
“เรื่องของเราสองคนค่ะ นะนาวอยากคุยเรื่องของเรา นะนาวอยากคุยเงื่อนไขการอยู่ร่วมกันสองปีของเราให้ชัดเจนจนกว่าจะถึงวันหย่า นะนาวคิดว่าเราสองคนควรคุยเรื่องนี้ การอยู่ร่วมกันของเราควรมีเงื่อนไขที่ชัดเจน” พูดออกไปแล้วก็กลั้นใจยืนรอคำตอบ เมื่อคนตรงหน้าพยักหน้านิ่งๆก็ถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะรีบเดินตามร่างสูงตรงไปที่ชุดโซฟาหนังราคาแพง
นารินรดาที่นั่งลงเรียบร้อยใบหน้าสวยเห่อร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นท่านั่งอันหวาดเสียวของคุณสามีเฉพาะกิจ... ใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวยังกล้านั่งไขว่ห้างอีกเนอะพ่อคุณ ช่างไม่กลัวว่าอะไรต่อมิอะไรจะโผล่ออกมาทักทายเธอเลย หรือว่าเขาต้องการโชว์ของดี
ของดีงั้นเหรอ?
เหอะ... จะดีแค่ไหนกันเชียว กลัวแต่จะเป็นของปลอมดีๆนี่สิ
“นะนาวว่าพี่คีทไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนก็ได้ค่ะ นะนาวไม่รีบ รอได้” เธอกลัวจริงๆว่าของดีของเขาจะโผล่ออกมาชี้หน้าหรือว่ายืนตรงเคารพเธอ
“เพิ่งรู้ว่าเธอสั่งพี่ได้?”
- ผู้เขียน
