หมับ
คาร์มินเดินตามมาคว้าแขนมิราเอาไว้แล้วดึงเข้ามาจูบ ริมฝีปากหยักได้รูปบดคลึงไปมาอย่างอ่อนโยน การกระทำอุกอาจของคนตัวโตพานทำหัวใจดวงน้อยสั่นไหว มิราเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ สัมผัสอ่อนโยนเริ่มทำให้คนตัวเล็กเคลิบเคลิ้ม เปลือกตาค่อยๆ ปิดลงเพื่อรับรสจูบแสนหวานนี้
รสจูบแสนหวานกลืนกินเรี่ยวแรงจนร่างกายเริ่มอ่อนระทวย โชคดีที่มีคาร์มินคอยช่วยประคองเอาไว้ ก่อนที่จูบจะถูกถอนออกอย่างอ้อยอิ่งในเวลาต่อมา
“มะ…มาจูบหนูทำไม ไม่กลัวติดไข้จากหนูเหรอ”
“ถ้ากลัวคงไม่จูบหรอก”
มิราหลุบสายตาลงมามองแผงอกแกร่งพร้อมกับกัดปากตัวเองเบาๆ
“เธอเป็นไข้อยู่แล้วไปโรงพยาบาล น้องชายกับแม่เธอจะไม่พลอยติดไข้ไปด้วยเหรอ”
“…”
“คิดจะใช้แผนนี้เพื่อหนีไป ฉันไม่หลงกลเธอหรอกมิรา”
“คุณทำแบบนี้ทำไม บอกแล้วไงถ้าไม่คิดอะไร ก็อย่ามาทำให้หนูหวั่นไหวไปมากกว่านี้ แค่นี้ก็…” แค่นี้เธอก็หวั่นไหวมากพอแล้ว ขืนยังอยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้ไปเรื
