“ว่าที่ลูกสะใภ้มั้ง”
เธอหันไปมองคุณคาร์มิน เขายิ้มมุมปาก ส่วนสายตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ บ้าจริง เขาทำหัวใจของเธอเต้นแรงอีกแล้ว
“เมื่อไหร่หนูจะได้กินข้าวผัดคะ” เธอเปลี่ยนเรื่องคุย
“ทำให้เดี๋ยวนี้แหละ” เขาหันกลับไปทำข้าวผัดให้มิราต่อ เมื่อกี้สังเกตเห็นใบหน้าเธอแดงก่ำ เพราะเขินอายตามคำพูดของเขา ชอบนะเวลาเห็นมิราเสียอาการแบบนั้น ดูน่ารักและน่าเอ็นดูดี
สงสัยเขาคิดกับมิราจริงๆ แล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่กำลังยืนยิ้ม ขณะทำข้าวผัดให้เธอ…
•••
หลายวันต่อมา
ณ บ้านมิรา
“ขอบใจคาร์มินมากนะที่มาส่ง รบกวนแย่เลย” มะลิพูดอย่างเกรงใจ วันนี้ลูกชายออกจากโรงพยาบาล คาร์มินเลยอาสามาส่งที่บ้าน ตอนแรกปฏิเสธแล้ว ทว่าคาร์มินก็ยังดึงดันจะมาส่งให้ได้ สุดท้ายตนและลูกก็เลือกที่จะกลับไปด้วย
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ” เขาตอบแล้วปรายสายตาไปมองมิราที่คอยเดินประคองน้องชาย
“งั้นเย็นนี้อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะ”
“ครั
