“เงินที่เป็นหนี้เสี่ยค่ะ แล้วต่อจากนี้ก็เลิกยุ่งกับครอบครัวของเรา” เธอนำเงินก้อนมาจ่ายหนี้เสี่ยวิชัยเพื่อจบทุกอย่าง และหวังว่าอีกฝ่ายจะเลิกยุ่งกับครอบครัวตัวเองเสียที
เสี่ยวิชัยมองเงินก้อนตรงหน้า ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองมิราแล้วยิ้มมุมปาก พลางเลื่อนมือไปหยิบแก้วน้ำเมาตรงหน้ามาดื่มอย่างใจเย็น
“น้ำหน้าอย่างพวกมึง มีปัญญาหาเงินมากมายขนาดนี้มาจ่ายหนี้กูด้วยเหรอ” เสี่ยวิชัยถามอย่างดูถูก
“คนยังไม่ตาย ก็ต้องมีปัญญาหาอยู่แล้วสิคะ”
“เอาเงินก้อนนี้มาจากไหนล่ะ ภายในระยะเวลาเพียงแค่สองวัน มันสามารถหาเงินได้มากขนาดนี้เชียวเหรอถ้าไม่ใช่… ขายตัว”
เธอกัดฟันกรอด มือทั้งสองกำเข้าหากันแน่นอย่างโกรธเคืองกับสิ่งที่ได้ยิน ใช่ เสี่ยวิชัยพูดถูก เธอเอาตัวเข้าแลกถึงได้เงินก้อนนี้มา แต่มันผิดด้วยเหรอ? สถานการณ์มันบีบคั้นให้ตัดสินใจทำแบบนั้น
“ก็ยังดีกว่าเอาตัวเข้าแลก ขัดดอกใช้หนี้เสี่ย” เธอตอบกลับเสี่ยวิชัยอย
