“โชคดีนะพี่เวย์”
ฉันมายืนส่งพี่เวย์ที่หน้าบ้าน วันนี้เขาต้องเดินทางไปเข้าค่ายตามคำสั่งพ่อแล้ว พี่เวย์หันมาส่งยิ้มให้ ก่อนจะขึ้นรถไปก็ไม่ลืมหันมากำชับฉันด้วย
“ดูแลตัวเองดี ๆ หนักแน่นเข้าไว้ พี่จะไม่เป็นไร”
“อื้อ พี่ด้วยนะ”
ฉันยืนมองรถพี่เร็นขับออกไปจนลับตาก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน แม่บ้านที่มาคอยดูแล เดินสะบัดหน้ามาหาฉัน
“อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ”
ดูท่าคงโกรธเรื่องที่พี่เวย์ไปเข้าค่ายนั่นล่ะ อย่างที่บอกไป ว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่รู้เรื่องการฝึกดี นี่คงคิดว่าฉันเป็นต้นเหตุให้พี่เวย์โดนสั่งให้ไปที่นั่นสินะ
“ถ้าไม่อยากทำก็เก็บของกลับบ้านใหญ่ไปได้นะ”
ฉันพูดขึ้นมาลอย ๆ แต่ทำเอาคนที่ยืนฟังกำหมัดแน่น บอกแล้วไงว่าฉันไม่ยอมให้ใครมากดหัวอีกแล้ว ร้ายมาร้ายกลับ แรงมาแรงกลับ
“คุณออกไปจากที่นี่แล้ว คุณจะกลับมาทำไมคะ ดิฉันไม่เข้าใจเลย”
คิดว่าฉันอยากกลับมาบ้านหลังนี้หรือไงล่ะ ที่ที่มีแต่ความทรงจำแย่ ๆ ใ
