ดาวตกใจมากที่เห็นเขา เทวายกนิ้วบอกให้เงียบก่อนทำท่าชี้ไปที่ประตู เธอยกมือปิดปาก พยายามสงบสติอารมณ์แล้วพยักหน้าเข้าใจ
เขาเดินหายเข้ามาในตัวบ้านโดยไม่มีใครสงสัย ดาวรีบไปปลดล็อคประตูไว้ แล้วนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ
แม้มันจะแค่ไม่กี่นาที แต่กลับยาวนานเหมือนผ่านไปหลายชั่วโมง
เทวาเปิดประตูแล้วดึงแมสออก เขาส่งยิ้มมาให้เธอ
“คิดถึง”
นั่นเป็นสิ่งแรกที่เขาพูด ดาววิ่งไปกระโดดกอดเขาไว้แน่น เทวาซบหน้ากับไหล่บางแล้วกอดเธอตอบเช่นกัน
“สบายดีไหม”
“นายมาทำอะไรที่นี่ มันอันตรายรู้ไหม”
“คิดถึงจนทนไม่ไหวน่ะ”
ทั้งคู่กอดกันอยู่เนิ่นนาน ต่างฝ่ายต่างโหยหาอ้อมกอดของกันและกัน ไม่ใครพูดอะไรออกมา มีแค่การแสดงออกทางกายเท่านั้น
“เป็นไงบ้าง สบายดีใช่ไหม”
เทวาถามดาวที่ยังกอดเขาไว้แน่น เธอกำลังร้องไห้ แต่เป็นการร้องไห้จากความดีใจที่ได้เจอกัน
“อื้อ สบายดี นายล่ะ”
“ก็ดี แต่นอนไม่ค่อยหลับ ไม่มีคนให้กอด”
“ไม่ใช่เอาสา
