‘ไม่เป็นอะไรมาหรอก แค่ขาดสารอาหาร ฉันให้น้ำเกลือไปแล้ว’
เสียงใครกัน ไม่คุ้นเลยแฮะ แล้วที่นี่ที่ไหนกัน?
‘งั้นทำไมเธอยังไม่ตื่นล่ะ’
เทวางั้นเหรอ เขามาที่นี่ได้ยังไง....
‘น่าจะเป็นผลจากยานอนหลับที่ถูกฉีดเข้าไป เดี๋ยวสักพักก็ฟื้นแล้ว’
‘งั้นเหรอ กูขอบใจมากที่....’
ฉันได้ยินถึงแค่นั้นก็ผล็อยหลับไป ตื่นมาอีกทีก็สายของอีกวันแล้วข้างเตียงมีเทวานั่งหลับอยู่พอขยับตัวได้นิดเดียวเขาก็สะดุ้งตื่นแล้ว
ฉันนั่งมองเขาตาแป๋ว เทวาค่อย ๆ เผยรอยยิ้มออกมา มือหนาลูบไล้ใบหน้าฉันอย่างอ่อนโยน
“เป็นไงบ้าง ปวดหัวไหม”
น้ำเสียงทั้งอ่อนโยนและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน รู้ตัวอีกทีฉันก็โผกอดเขาไว้แน่นแล้ว
“ขอบคุณนะ”
ฉันกระซิบขอบคุณเขาเบา ๆ เขากระชับกอดแน่นขึ้นแล้วซบหน้าลงที่ไหล่ฉัน
“ขอบคุณทำไม ฉันไปช่วยเธอช้าเกินไป ฉันสิที่ต้องขอโทษ”
ไหล่หนาสั่นเทิ้ม ฉันรับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวในใจของเขา
“ถ้าฉันไปไวกว่านี้เธอก็คงไม่
